Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Wiele osób zakłada, że każde popularne rozszerzenie pliku audio, takie jak .wav czy .aiff, wykorzystuje kompresję stratną, bo pliki dźwiękowe często muszą być zmniejszane. Jednak rzeczywistość wygląda inaczej. Zarówno .wav, jak i .aiff to formaty przechowujące dane audio w sposób bezstratny, co oznacza, że dźwięk nie traci żadnych informacji podczas zapisu – tak jak w oryginalnym nagraniu. To dlatego pliki WAV czy AIFF są bardzo duże i wykorzystywane głównie w profesjonalnych zastosowaniach, np. w studiach nagraniowych, przy masteringu czy archiwizacji materiału dźwiękowego. OMF natomiast nie jest formatem przeznaczonym do kompresji audio, tylko bardziej narzędziem do wymiany projektów między różnymi aplikacjami DAW (Digital Audio Workstation). Zawiera w sobie strukturę całego projektu dźwiękowego, często z załączonymi fragmentami audio, ale sam w sobie nie stanowi kodeka ani nie określa rodzaju kompresji – to raczej kontener do pracy w środowiskach wielościeżkowych. Mylenie rozszerzeń bezstratnych z formatami stratnymi to częsty błąd wynikający z tego, że użytkownicy rzadko analizują techniczne aspekty zapisu dźwięku. Moim zdaniem warto pamiętać, że kodeki stratne, takie jak MP3, powstały z myślą o ograniczeniach transferu i pamięci, a nie o zachowaniu najwyższej jakości dźwięku. W praktyce, jeśli zależy Ci na pracy profesjonalnej lub archiwizacji, powinieneś wybierać WAV albo AIFF. Z kolei pliki OMF są przydatne tylko do przenoszenia skomplikowanych projektów z jednego programu do drugiego. Ostatecznie – tylko MP3 z tej listy korzysta z kodeka stratnego, a reszta służy zupełnie innym celom lub nie dotyczy sposobu kodowania dźwięku w ogóle.