Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Wiele osób myli się, wybierając oznaczenia takie jak 5.1, 7.1 czy 9.1 jako przykłady systemów bez kanału niskoczęstotliwościowego, co wynika najczęściej z niezrozumienia konwencji nazewniczych w branży audio. Oznaczenie „.1”, które pojawia się przy liczbie kanałów, nie jest przypadkowe – to właśnie ono symbolizuje obecność oddzielnego kanału LFE, czyli Low Frequency Effects, przeznaczonego do odtwarzania najniższych częstotliwości, czyli głębokiego basu i efektów specjalnych (np. wybuchy, grzmoty). Systemy takie jak 5.1, 7.1 czy nawet bardziej rozbudowane układy 9.1, zawsze zawierają ten jeden dodatkowy subwoofer, który odpowiada za reprodukcję tych dźwięków. Typowym błędem jest mylenie liczby kanałów pełnopasmowych z obecnością lub brakiem kanału basowego – tymczasem już sama kropka plus „1” na końcu daje jasny sygnał, że subwoofer jest integralną częścią systemu. W praktyce, konfiguracje 5.1 i 7.1 uznawane są za standardy w nowoczesnych systemach kina domowego, ponieważ zapewniają nie tylko przestrzenność, ale również pełne spektrum dźwięków – od wysokich tonów, poprzez średnie, aż po głęboki bas. W branży przyjęło się, że pierwszy numer przed kropką oznacza ilość kanałów pełnopasmowych (front, surround, itp.), a liczba po kropce – ilość kanałów niskoczęstotliwościowych. Moim zdaniem warto sobie to dobrze utrwalić, bo w praktyce spotykam się często z sytuacjami, gdzie nawet osoby pracujące w sklepach audio mają z tym problem i wprowadzają klientów w błąd. Prawidłowe rozumienie tego schematu to podstawa, szczególnie, jeśli ktoś planuje projektować lub modernizować instalacje audio do kina domowego, sal konferencyjnych czy nawet profesjonalnych studiów nagrań.