Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Często można spotkać się z przekonaniem, że wyższa częstotliwość próbkowania lub większa głębia bitowa automatycznie oznacza lepszą jakość dźwięku – i faktycznie, w kontekście produkcji muzycznej, wykorzystywanie np. 24 bitów czy 48000 Hz ma sens, bo daje większy margines bezpieczeństwa na etapie nagrywania, miksowania albo przy pracy z wideo. Niemniej jednak, jeśli chodzi o finalny materiał przeznaczony na płytę CD-Audio, trzeba się trzymać bardzo konkretnych standardów. CD-Audio od samego początku opiera się na parametrach 44100 Hz i 16 bitów, bo takie zostały zapisane w tzw. standardzie Red Book. Zastosowanie 24-bitowej głębi bitowej niby zapewnia większą rozdzielczość dynamiczną, ale odtwarzacze CD, nawet te z wyższej półki, po prostu nie obsługują takich plików – trzeba by wtedy konwertować materiał, co często wiąże się z koniecznością zastosowania ditheringu i może wprowadzać dodatkowy szum albo artefakty. Podobnie, 48000 Hz to częstotliwość typowa dla audio wideo (np. w filmach DVD), ale nie ma nic wspólnego z CD-Audio. Materiał nagrany w tej częstotliwości będzie musiał być przekonwertowany do 44100 Hz, co czasami powoduje słyszalną utratę jakości, zwłaszcza jeśli proces konwersji nie został dobrze przeprowadzony. Wybierając inne parametry niż 44100 Hz/16 bitów, narażasz się po prostu na dodatkowe komplikacje i potencjalne błędy przy authoringu. Moim zdaniem, wiele osób wpada tu w pułapkę myślenia, że im więcej, tym lepiej, ale w przypadku formatu CD liczy się zgodność ze ściśle określonymi wytycznymi. Najlepiej po prostu od samego początku planować docelowy format i unikać późniejszego niepotrzebnego konwertowania materiału. To naprawdę pomaga uniknąć problemów z kompatybilnością i zachować pełnię jakości przy odtwarzaniu na każdym czytniku CD.