Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Często spotykam się z przekonaniem, że im wyższa częstotliwość próbkowania lub większa głębia bitowa, tym lepiej – jednak w kontekście konkretnego formatu, jakim jest CD-Audio, takie myślenie prowadzi na manowce. Standard płyty CD jest sztywny i od lat niezmienny: 44100 Hz próbkowania, 16 bitów na próbkę. Ustawiając sesję na 48000 Hz (czy to przy 16, czy przy 24 bitach), tworzymy plik zgodny raczej z wymaganiami do filmów, radia i części systemów wideo, ale nie z płytą CD. Niby różnica między 44100 Hz a 48000 Hz nie jest na ucho kolosalna, lecz w praktyce każda próba wypalenia takiego pliku na CD kończy się albo automatyczną konwersją (z ryzykiem artefaktów), albo błędem. Co do głębi bitowej: 24 bity zapewniają szerszy zakres dynamiki i precyzję na etapie produkcji, ale CD po prostu tego nie obsłuży – dodatkowe bity muszą zostać zredukowane, co także może wpłynąć negatywnie na finalny materiał, jeśli nie zostanie to zrobione umiejętnie (dobry dithering itd.). Wiele osób myli też wymagania formatów streamingowych (które bywają wyższe) z ograniczeniami CD – to dwa różne światy. Najlepszą praktyką jest zawsze sprawdzić wymagania końcowego nośnika i przygotować projekt w zgodzie z nimi, a nie tylko kierować się tym, co wydaje się „lepsze technicznie”. W branży muzycznej liczy się kompatybilność i przewidywalność, a nie zawsze parametry wyśrubowane do granic możliwości sprzętu.