Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

W przypadku rozważania jakości dźwięku zakodowanego cyfrowo, często skupiamy się na samych liczbach przy częstotliwości próbkowania (kHz) i głębokości bitowej (bit). To dość mylące, bo można założyć, że im wyższa częstotliwość, tym lepiej – ale nie do końca tak to działa. Kluczowe okazuje się, jak obie te wartości współpracują w praktyce. Przykładowo, 24 czy 32 bity głębokości pozwalają zakodować dźwięk z ogromną dynamiką i bardzo niskim poziomem szumów. Nawet przy niższej częstotliwości próbkowania (czyli np. 32 kHz czy 44,1 kHz) taka rozdzielczość bitowa daje lepszą jakość nagrania niż bardzo wysoka częstotliwość z zaledwie 8 bitami. To właśnie to 8 bitów jest największym ograniczeniem – w praktyce taki plik brzmi jak stara gra komputerowa z lat 80., z ogromną ilością szumów i wyraźnym "cyfrowym" charakterem. Z mojego doświadczenia, wiele osób błędnie sądzi, że wyższa częstotliwość (jak 96 kHz) zawsze oznacza lepszą jakość, ale to trochę jakby wideo FullHD próbować zapisać w 2 kolorach – informacje o szczegółach po prostu się gubią. Tak naprawdę, to głębokość bitowa odpowiada za dynamikę, detale i naturalność dźwięku. Standardy branżowe, takie jak CD Audio (44,1 kHz, 16 bitów) czy formaty studyjne (48 kHz/24 bit) zostały wybrane właśnie dlatego, że zapewniają odpowiednio szerokie pasmo przenoszenia i zadowalającą dynamikę. Pliki 32-bitowe nawet przy 32 kHz są wykorzystywane w zaawansowanej produkcji, gdzie liczy się każdy szczegół i minimalizacja szumów. Sugerowanie się wyłącznie jedną wartością, na przykład tylko częstotliwością próbkowania albo tylko ilością bitów, to częsty błąd. W praktyce oba parametry muszą iść w parze, ale to niska głębokość bitowa ogranicza jakość najbardziej drastycznie. Dlatego tylko połączenie bardzo niskiej rozdzielczości bitowej – jak 8 bitów w tym przypadku – faktycznie wyznacza plik o najniższej jakości spośród podanych przykładów.