Undo to jedna z tych komend, które praktycznie pojawiają się w każdym programie edycyjnym – od prostego edytora tekstu po zaawansowane narzędzia graficzne czy środowiska programistyczne. Jej podstawowe zadanie to cofnięcie ostatniej operacji, czyli przywrócenie poprzedniego stanu pliku lub projektu. Dzięki temu użytkownik może bezpiecznie eksperymentować, bo wie, że w razie czego zawsze da się wrócić o krok (albo kilka) do tyłu. Moim zdaniem to jeden z fundamentów ergonomii pracy z oprogramowaniem – trudno sobie dziś wyobrazić efektywną edycję czegokolwiek bez tej funkcjonalności. W standardach branżowych, takich jak HIG (Human Interface Guidelines), Undo jest obowiązkową funkcją, a jej skrót klawiszowy (najczęściej Ctrl+Z albo Cmd+Z na Macu) jest już chyba totalnym klasykiem. Często Undo działa w połączeniu z Redo (do ponownego wykonania cofniętej akcji), co daje pełną kontrolę nad historią zmian. Praktyczny przykład? Kiedy przypadkowo usuniesz ważny fragment tekstu w Wordzie czy Photoshopie, po prostu wciskasz Undo i gotowe – wszystko wraca na swoje miejsce. To naprawdę ogromna oszczędność czasu i gwarancja bezpieczeństwa pracy.