Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Wybierając format pliku audio pod kątem minimalizacji zajmowanego miejsca na dysku, warto zrozumieć, czym różnią się między sobą poszczególne technologie. Zarówno WAV (.wave), jak i AIFF (.aiff) to formaty nieskompresowane lub stosujące kompresję bezstratną, przez co jeden utwór potrafi zajmować nawet kilkadziesiąt megabajtów – zupełnie nieopłacalne, jeśli masz dużo nagrań. FLAC (.flac) z kolei to format bezstratny, czyli zachowuje pełną jakość oryginału, jednak nawet wtedy rozmiar pliku będzie kilkukrotnie większy niż w przypadku stratnych kompresji, szczególnie przy dłuższych nagraniach. Typowym błędem jest mylenie pojęć: bezstratny nie zawsze oznacza najmniejszy plik, tylko najlepszą jakość przy pewnej kompresji. Często wydaje się też, że skoro AIFF czy WAV to podstawowe formaty profesjonalne, to są „lepsze” pod każdym względem – w praktyce ich stosowanie ma sens tylko tam, gdzie liczy się najwyższa jakość (np. przy produkcji muzycznej, archiwizacji, montażu). W codziennym użytkowaniu, do słuchania muzyki czy podcastów, takie pliki to przerost formy nad treścią. Moim zdaniem, wybierając FLAC, można się łatwo nabrać na marketingową obietnicę „lepszej kompresji”, zapominając, że to nie jest format stratny. Gdy liczy się oszczędność miejsca, jedynym sensownym wyborem jest format stratny – tutaj MP3 nie ma sobie równych. Standardy branżowe i praktyka serwisów streamingowych potwierdzają, że jeśli chcesz upchnąć jak najwięcej muzyki na dysku lub szybko wysłać komuś plik bez martwienia się o kompatybilność, to MP3 jest zwyczajnie najbardziej efektywne. I naprawdę nie warto upierać się przy dużych, profesjonalnych formatach, gdy nie pracujesz w studio nagraniowym.