Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Wybierając formaty takie jak .aac, .mp3 czy .m4a, łatwo wpaść w pułapkę przekonania, że nowoczesne algorytmy kompresji są wystarczająco dobre, by zachować wszystko, co ważne. Moim zdaniem to chyba najczęstszy błąd, szczególnie gdy patrzymy na wygodę przechowywania czy powszechność obsługi na różnych sprzętach. W rzeczywistości każdy z tych formatów opiera się na kompresji stratnej, czyli po prostu pewne fragmenty audio są usuwane w taki sposób, by teoretycznie nie były słyszalne dla przeciętnego użytkownika. Jednak praktyka pokazuje, że przy bardziej wymagających zastosowaniach – np. w obróbce dźwięku, masteringu, archiwizacji – te straty robią różnicę. Format .mp3 to prawdziwa legenda mobilnych odtwarzaczy, ale niestety mocno tnie pasmo i dynamikę, przez co nie nadaje się do profesjonalnej pracy. .aac i .m4a, choć nowsze i bardziej zaawansowane technologicznie, nadal bazują na odrzucaniu informacji, więc nie będą dobrym wyborem, jeśli zależy Ci na zachowaniu całości danych z nagrania. Wielu osobom wydaje się, że te formaty są „wystarczające”, bo muzyka brzmi dobrze na słuchawkach, ale w rzeczywistości pliki te nie nadają się do poważnej archiwizacji czy dalszej obróbki. Standardy branżowe i profesjonaliści od lat podkreślają, że wszelkie wersje robocze, archiwalne czy master powinny być przechowywane w bezstratnych formatach – i tu właśnie .wav nie ma sobie równych. Osobiście uważam, że zawsze warto pomyśleć nie tylko o obecnej potrzebie, ale i przyszłych zastosowaniach – lepiej mieć plik większy, ale kompletny, niż potem żałować, że coś nieodwracalnie przepadło przez kompresję.