Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Wiele osób, zwłaszcza na początku przygody z elektroniką czy akustyką, myli pojęcia dotyczące typów filtrów i ich parametrów. Skróty LPF (Low Pass Filter) i HPF (High Pass Filter) oznaczają odpowiednio filtr dolnoprzepustowy oraz górnoprzepustowy. Oba typy filtrów mają swoje zastosowania – na przykład LPF odcina sygnały powyżej pewnej częstotliwości i jest szeroko wykorzystywany w filtracji szumów czy w aplikacjach audio, natomiast HPF blokuje sygnały poniżej progu, chociażby w systemach nagłośnieniowych, gdzie trzeba odciąć niepotrzebny bas. Jednak ani LPF, ani HPF nie operują na parametrze dobroci (Q) w taki sposób jak filtry pasmowoprzepustowe. Przy LPF i HPF dobroć ma znaczenie wyłącznie przy bardziej skomplikowanych topologiach (rzędu wyższego niż pierwszy) i wpływa co najwyżej na charakterystykę zbocza filtra i odpowiedź na impuls, a nie na szerokość pasma przepuszczanego. HSF nie jest prawidłowym skrótem w tej dziedzinie i raczej nie funkcjonuje w literaturze – myli się go czasem z HPF, ale to zupełnie inna historia. Głównym błędem w rozumowaniu jest tu utożsamianie regulacji Q z każdym typem filtra – w praktyce to tylko filtry pasmowoprzepustowe (BPF) mają sensowną i szeroko stosowaną regulację dobroci, co umożliwia selektywne przepuszczanie określonego zakresu częstotliwości. Standardy projektowe oraz praktyka inżynierska wyraźnie to wskazują – przykładowo w syntezatorach, korektorach parametrycznych czy aktywnych zwrotnicach Q reguluje się praktycznie wyłącznie dla BPF. Pozostałe typy filtrów mogą mieć parametr Q, ale nie służy on dokładnie temu samemu i nie jest kluczowy dla ich działania. Warto więc dokładnie czytać oznaczenia filtrów i nie sugerować się samą obecnością pokrętła Q – to nie zawsze znaczy to samo dla każdego układu.