Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

W świecie plików audio można się czasem pogubić, bo na pierwszy rzut oka wydaje się, że wszystkie formaty robią to samo – zapisują dźwięk. Jednak różnice są poważne, zwłaszcza jeśli chodzi o jakość i zastosowania. Zarówno .aac, .mp3 jak i .ogg to formaty kompresji stratnej (lossy compression), co oznacza, że podczas zapisywania pliku część informacji jest bezpowrotnie usuwana, żeby zmniejszyć jego rozmiar. To bardzo wygodne np. kiedy wrzucamy muzykę na telefon czy streamujemy przez Internet, bo pliki są małe, a jakość zazwyczaj wystarczająca do codziennego słuchania. Niestety, jeśli chodzi o profesjonalną produkcję muzyczną albo archiwizację, tracimy sporo szczegółów dźwięku i dynamiki – te niuanse są nie do odzyskania. W praktyce, .mp3 to najstarszy z tych formatów, stosowany na szeroką skalę przez lata. .aac, wykorzystywany m.in. w Apple Music czy YouTube, zapewnia trochę lepszą jakość przy takim samym rozmiarze pliku, ale dalej jest stratny. .ogg, czyli Ogg Vorbis, jest rozwiązaniem open-source, cenionym w środowiskach wolnego oprogramowania, lecz jego mechanizm kompresji też polega na usuwaniu „mniej słyszalnych” fragmentów dźwięku. Często się mówi, że dla większości ludzi nie ma różnicy między tymi formatami a oryginałem, ale z mojego doświadczenia to nie do końca prawda – szczególnie przy odsłuchu na lepszym sprzęcie albo pracy z wielośladowymi projektami. Branża muzyczna i filmowa od lat promuje przechowywanie i edycję źródłowych nagrań w formatach bezstratnych, jak .aiff czy .wav – dopiero na końcu eksportuje się gotowy materiał do „lżejszych” formatów. Wybór formatu stratnego bywa więc pułapką myślową – wydaje się praktyczny, ale nie nadaje się do pracy, gdzie liczy się najwyższa jakość i wierność oryginału. Takie podejście to typowy błąd, szczególnie wśród początkujących, którzy nie mieli jeszcze okazji usłyszeć różnicy na naprawdę dobrych monitorach czy słuchawkach studyjnych.