Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Wiele osób wybierając formaty jak .ape, .flac czy .m4a często kieruje się przekonaniem, że skoro mogą oferować wysoką jakość dźwięku, to zapewniają takie same właściwości techniczne jak .wav. To jednak nie do końca prawda. Zasadniczy błąd wynika ze złego zrozumienia pojęć takich jak stała i zmienna przepływność bitowa. Pliki .ape oraz .flac bazują na kompresji bezstratnej, co oznacza, że zachowują całość informacji audio, ale ich mechanizmy działania pozwalają na stosowanie zarówno CBR, jak i VBR (variable bitrate), czyli przepływność jest dopasowywana do złożoności fragmentu utworu. W praktyce wiele narzędzi kodujących domyślnie używa przepływności zmiennej, żeby optymalizować rozmiar pliku. Jeśli chodzi o .m4a – ten format to w rzeczywistości kontener, który najczęściej stosuje kodeki stratne jak AAC, albo bezstratne jak ALAC. Kodeki stratne, a nawet ALAC, także pozwalają na ustawienia przepływności zmiennej, co ułatwia uzyskanie mniejszych plików bez drastycznego spadku jakości. Typowym błędem jest też mylenie różnych formatów z kodekami – kontener .m4a nie narzuca na stałe sposobu kodowania bitów, to zależy od konkretnego kodeka. Z drugiej strony .wav jest formatem, w którym praktyka branżowa i standardy narzucają stałe parametry – nie ma miejsca na dynamiczne zmiany przepływności. To bardzo ważne, szczególnie tam, gdzie wymagana jest przewidywalność rozmiaru pliku i pełna kompatybilność. Moim zdaniem, w codziennej pracy można się nieźle pogubić w tym gąszczu formatów i kodeków – dlatego warto zawsze doczytać specyfikację konkretnego rozwiązania, a nie bazować tylko na nazwie rozszerzenia pliku.