Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Wiele osób zakłada, że najbardziej znane formaty kompresji audio, takie jak mp3Pro lub mpeg2, generują duże pliki, bo przecież „jakość kosztuje”, ale w rzeczywistości jest zupełnie odwrotnie – to właśnie one powstały po to, by zminimalizować rozmiar plików kosztem części jakości dźwięku. mp3Pro oraz mpeg2 stosują skomplikowane algorytmy kompresji stratnej, które analizują sygnał audio i usuwają te fragmenty, które są najmniej słyszalne dla ludzkiego ucha, dzięki czemu osiąga się bardzo mały rozmiar pliku zachowując zadowalającą jakość odsłuchu. Tego typu pliki to podstawa w branży streamingowej, radiu internetowym czy podczas archiwizacji wielkich bibliotek muzycznych, gdzie miejsce na dysku to cenny zasób. Przekonanie, że mpeg2 (kojarzony głównie z video, ale obsługujący też audio w formie stratnej kompresji) wygeneruje większy plik niż nieskompresowany AIFF, jest typowym błędem wynikającym z niezrozumienia różnicy między kompresją stratną a bezstratną. Z kolei „gt” nie jest powszechnie rozpoznawalnym formatem plików audio, przynajmniej nie w kontekście standardów branżowych – prawdopodobnie pojawił się tu jako zmyłka lub literówka. W praktyce, jeśli mówimy o przechowywaniu godzinnego utworu w najwyższej możliwej jakości, zawsze największy plik uzyskamy w formacie nieskompresowanym, takim jak AIFF czy WAV. Kompresja stratna to kompromis między wielkością pliku a jakością dźwięku, który przydaje się w codziennym użytkowaniu, ale nie spełni oczekiwań profesjonalnych realizatorów dźwięku. Moim zdaniem, to taki typowy przypadek, gdzie myślenie „im nowszy format, tym większy plik” prowadzi na manowce, bo to właśnie stare, nieskompresowane formaty są najbardziej „pazerno” na miejsce na dysku.