Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Wiele osób zakłada, że im wyższy poziom nagrania (bliżej 0 dBFS), tym dynamika jest mniejsza, bo sygnał wydaje się „pełniejszy” albo bardziej zbitkowany. Nic bardziej mylnego – to typowy błąd myślowy w tej dziedzinie. W rzeczywistości, rozpiętość dynamiczna nie zależy bezpośrednio od tego, jak wysoko nagrany jest impuls, ale od proporcji między najcichszymi a najgłośniejszymi fragmentami tego sygnału. Jeśli nagrasz impuls bardzo blisko 0 dBFS (np. -0,3 dBFS), cała fala dźwiękowa niemal wypełnia cały dostępny zakres cyfrowy. To sprawia, że nawet bardzo subtelne różnice w natężeniu są zachowywane, a impuls może posiadać bardzo dużą rozpiętość dynamiczną. Natomiast jeśli nagrasz impuls na znacznie niższym poziomie, np. -12 dBFS, cały sygnał jest „ściśnięty” w dolnej części skali, przez co różnice między szczytami a cichymi fragmentami są mniejsze – i właśnie to jest mniejsza rozpiętość dynamiczna. W praktyce studyjnej, jeśli ktoś rejestruje sygnały testowe czy impulsy referencyjne, to niższy poziom zapisu jest często stosowany, żeby uniknąć przesterowań, ale trzeba pamiętać, że wpływa to też na to, jak szeroka jest paleta dynamiki do wykorzystania. Często myli się głośność z dynamiką – a to są dwa różne pojęcia. Profesjonalne standardy (np. AES, EBU) sugerują, żeby zostawiać margines headroomu, jednak kluczowe jest, że to nie poziom szczytowy decyduje o dynamice, tylko relacja między minimum a maksimum sygnału. Wybierając wyższe poziomy (-3 dBFS, -6 dBFS, -0,3 dBFS) wprawdzie zapewniasz większą przestrzeń dla niuansów dźwięku, ale w tym pytaniu chodzi o najmniejszą rozpiętość dynamiczną – i dlatego to -12 dBFS jest właściwą odpowiedzią. Warto o tym pamiętać przy pracy w każdym DAW-ie czy przy kalibracjach sprzętu audio.