Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Można się spotkać z przekonaniem, że nagrywanie na niższych poziomach, typu -6 dB czy nawet -12 dBFS, daje sygnał „bezpieczniejszy” lub że zapewnia lepszą rozpiętość dynamiczną, ale to jest nieporozumienie wynikające z mylenia bezpieczeństwa od przesterowania z wykorzystaniem dynamiki. W rzeczywistości, im niżej ustawisz maksymalny poziom sygnału podczas nagrania, tym bardziej ograniczasz rzeczywistą rozpiętość dynamiczną. Każdy decybel poniżej 0 dBFS to utracona przestrzeń, która zostaje „oddana” szumom konwertera AD lub tła w torze nagraniowym. Wprawdzie zostawienie odrobiny marginesu – np. tych 0,3 dB czy nawet 1 dB – jest dobrą praktyką, by uniknąć przypadkowego clippingu przy niespodziewanych transjentach, ale już zapas rzędu 6 czy 12 dB robi się bezsensowny, zwłaszcza w nowoczesnym cyfrowym torze nagraniowym. Często początkujący realizatorzy wychodzą z założenia, że „ciszej to bezpieczniej” i przez to nagrania wychodzą później matowe, mniej wyraziste, z gorszym stosunkiem sygnału do szumu – co może być problematyczne przy dalszej obróbce lub masteringu. Praktyka studyjna oraz standardy branżowe (np. AES, EBU) jasno wskazują, że optymalny poziom końcowy nagrania powinien być możliwie blisko 0 dBFS, ale bez przekraczania tej granicy – dlatego właśnie nagranie z poziomem -0,3 dB zapewnia największą możliwą rozpiętość dynamiczną i najlepszą jakość. Warto o tym pamiętać przy każdej sesji nagraniowej, bo to jeden z tych technicznych szczegółów, które realnie przekładają się na profesjonalny efekt końcowy.