Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Wybierając inne kody niż ISRC można łatwo wpaść w pułapkę myślenia, że każdy standardowy kod stosowany w przemyśle gwarantuje równie skuteczne zarządzanie prawami autorskimi, co niestety nie jest prawdą. Weźmy EAN, czyli European Article Number – to jest system przede wszystkim do identyfikacji produktów handlowych, takich jak płyty CD czy opakowania, ale nie odnosi się do samego nagrania czy utworu jako takiego. Daje się go na opakowaniu, więc jest przydatny dla sklepów i hurtowni, ale nie rozwiązuje sprawy autorskich rozliczeń. Ktoś może pomyśleć, że skoro EAN pojawia się na wielu wydawnictwach, to jest równie ważny dla praw autorskich – a to spore uproszczenie. Kod MTC (MIDI Time Code), z kolei, to zupełnie inna bajka: służy do synchronizacji urządzeń muzycznych, zwłaszcza w studiu, ale nie wnosi nic do identyfikacji utworu czy rozliczania autorów. Można powiedzieć, że MTC jest ważny dla montażysty w kontekście technicznym, ale prawnikom czy firmom zarządzającym prawami autorskimi jest kompletnie obojętny. Natomiast SMPTE to standard związany głównie z synchronizacją obrazu i dźwięku w produkcji filmowej i telewizyjnej – tu chodzi o precyzyjne określenie pozycji na osi czasu, a nie o prawa do nagrań. Moim zdaniem, powodem takich pomyłek jest to, że uczniowie często nie rozróżniają funkcji kodów stosowanych równolegle w branży – myślą, że każdy kod z dokumentacji jest uniwersalnym kluczem do zarządzania utworem. W praktyce tylko ISRC daje realną kontrolę nad identyfikacją nagrania i rozliczaniem tantiem. Dobre praktyki branżowe jasno rozdzielają te funkcje i warto się z tym oswoić już na początku zawodowej drogi.