Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Wybór formatu do archiwizacji materiału dźwiękowego często bywa mylący, bo intuicja podpowiada sięgnięcie po popularne i powszechnie używane rozszerzenia, takie jak MP3 czy WMA. Jednak oba te formaty polegają na kompresji stratnej, co oznacza, że podczas procesu kodowania część danych audio jest nieodwracalnie usuwana. To prowadzi do mniejszego rozmiaru pliku, ale też – nawet przy wysokich bitrate'ach – do utraty detali, spłaszczenia przestrzeni dźwięku i powstawania artefaktów, które mogą być słyszalne na lepszym sprzęcie. MP3 to świetny wybór na odtwarzacze przenośne czy publikowanie w internecie, ale w archiwum, gdzie chodzi o zachowanie oryginału, zupełnie się nie sprawdza. Z kolei WMA, choć czasem reklamowany jako bardziej wydajny niż MP3, również stosuje algorytmy stratne (jest też wersja bezstratna, ale nie jest ona powszechnie wspierana i jest zamknięta). WAV z kolei to absolutny standard, jeśli chodzi o przechowywanie nagrań bez żadnej kompresji. Plik WAV zawiera pełną, nieskompresowaną informację dźwiękową, ale przez to zajmuje bardzo dużo miejsca – dla jednej godziny dźwięku stereo w jakości CD trzeba liczyć się z ponad 600 MB. W praktyce to generuje niepotrzebny problem z przestrzenią, zwłaszcza przy archiwizowaniu dużych zbiorów. Typowym błędem jest utożsamianie jakości z popularnością formatu albo myślenie, że najpopularniejsze pliki audio są równocześnie najlepsze do archiwizacji. W branży za standard uznaje się obecnie formaty bezstratnej kompresji, takie jak FLAC, które redukują rozmiar bez żadnych kompromisów w jakości i są rekomendowane przez specjalistów ds. digitalizacji oraz archiwistów. Warto na to zwracać uwagę, bo wybór formatu to inwestycja w trwałość i jakość archiwum na długie lata.