Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

W świecie postprodukcji audiowizualnej nietrudno natknąć się na pliki o różnych rozszerzeniach, które na pierwszy rzut oka mogą wydawać się powiązane z montażem. Jednak cyfrową listą montażową określa się tylko format .edl, czyli Edit Decision List. Przykładowo, plik .cmx kojarzy się niektórym z formatami graficznymi (Corel Presentation Exchange), ale nie ma on nic wspólnego z montażem filmowym – jest bardziej używany w kontekście grafiki wektorowej. Z kolei .fla to format roboczy programu Adobe Animate (dawniej Flash Professional), który służy do przechowywania animacji, grafiki i kodu ActionScript – totalnie inne środowisko i zastosowanie. Bardzo łatwo tutaj popełnić błąd rozumowania, bo .fla, podobnie jak montaż, odnosi się do pracy z multimediami, ale w praktyce nie ma żadnego wpływu na cyfrowe listy montażowe, bo nie gromadzi danych o cięciach czy kolejności klipów w kontekście montażu nieliniowego. Jeśli chodzi o .ldm, to nie jest to uznany format w środowisku postprodukcji i raczej nie spotyka się go w żadnych poważnych workflow. Często takie odpowiedzi wynikają z mylnego założenia, że końcówka nazwy pliku kojarzy się z 'listą' lub 'montażem', ale w praktyce branżowej liczą się tylko formaty zaakceptowane przez środowisko zawodowe, takie jak EDL, AAF czy XML. Moim zdaniem najczęstszy błąd logiczny przy takich pytaniach to utożsamianie rozszerzenia pliku z jego funkcją tylko na podstawie skojarzeń, bez znajomości faktycznych standardów branżowych. W realnej pracy profesjonalista zawsze wybierze .edl, gdy chce przekazać podstawową strukturę montażu między różnymi systemami montażowymi, bo jest to niezawodny, sprawdzony i bardzo powszechny sposób zapisu decyzji montażowych.