Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Rozszerzenia plików takie jak .cmx, .fla czy .ldm mogą wydawać się powiązane z mediami cyfrowymi, ale nie służą do zapisu cyfrowych list montażowych w rozumieniu branżowym. Często można się pomylić, bo skróty bywają mylące – przykładowo, .cmx dawniej używany był jako format plików dla aplikacji CorelDRAW, jednak nie ma żadnego związku z montażem wideo czy edycją timeline’u. Z kolei .fla to format natywny Adobe Animate (dawniej Flash), czyli plik „źródłowy” animacji wektorowych, multimediów i interaktywnych prezentacji – ten format kompletnie nie nadaje się do zarządzania kolejnością ujęć filmowych ani nie przechowuje informacji o cięciach czy timecode’ach. Jeśli chodzi o .ldm, to szczerze mówiąc, w branży nie kojarzę żadnego powszechnego standardu montażowego z takim rozszerzeniem. To raczej nie jest format używany przez profesjonalne narzędzia montażowe. Typowym błędem jest kierowanie się samym skrótem lub pierwszym skojarzeniem z daną aplikacją, a nie rzeczywistą funkcją pliku. W praktyce produkcyjnej, kiedy trzeba szybko przekazać listę cięć do korekty barwnej lub innych działów, kluczowe jest używanie standardu uznanego przez większość programów – a takim właśnie jest .edl (Edit Decision List). Nowsze rozwiązania, jak XML czy AAF, faktycznie rozszerzają możliwości, ale nadal .edl jest podstawą, zwłaszcza w kontekście wymiany projektów pomiędzy różnymi platformami montażowymi. W przyszłości warto zwracać uwagę na to, jakie formaty są uznawane jako standardy branżowe, bo to one zapewniają kompatybilność i sprawny przepływ pracy w środowisku postprodukcyjnym.