Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Wśród dostępnych formatów plików dźwiękowych łatwo się pogubić, bo nazwy często nic nie sugerują, a różnice w jakości lub sposobie działania bywają subtelne. AIFF oraz WAV to formaty bezstratne – ich główną cechą jest zachowanie pełnej informacji dźwiękowej, bez żadnej ingerencji w dane audio. AIFF (Audio Interchange File Format), rozwijany przez Apple, oraz WAV (Waveform Audio File Format), stworzony przez Microsoft i IBM, są stosowane wszędzie tam, gdzie priorytetem jest jakość i możliwość dalszej edycji – w studiach nagrań, podczas montażu dźwięku w filmie, w archiwizacji materiałów. Te formaty, choć niezawodne i bardzo popularne przy pracy profesjonalnej, mają jedną wadę: ogromny rozmiar plików. Duża część osób myli WAV z kompresją stratną, bo widzą ten format w Windowsie i wydaje się on „domyślny”, ale w rzeczywistości nie stosuje żadnych stratnych algorytmów kompresji. ALAC (Apple Lossless Audio Codec) to także format bezstratny – jak sama nazwa wskazuje, nie usuwa żadnych danych z oryginalnego nagrania. Jest stosowany głównie w ekosystemie Apple, zwłaszcza kiedy ktoś chce mieć archiwum muzyki w oryginalnej jakości, a jednocześnie trochę zaoszczędzić miejsca (bo pliki ALAC są mniejsze niż WAV czy AIFF, ale nie tracą jakości). Najczęstszy błąd polega na myleniu „kompresji” z „kompresją stratną” – ALAC czy FLAC kompresują bez utraty jakości, a np. AAC czy MP3 – już z utratą. W branży mówi się, że do archiwizacji czy masteringu pliki mają być bezstratne, natomiast streaming i codzienne słuchanie to domena formatów stratnych, takich jak AAC. Wybierając AIFF, WAV lub ALAC jako format stratny, ignoruje się fundamentalną różnicę w sposobie kompresji i przechowywania informacji audio. Dlatego właśnie tylko AAC z wymienionych tu formatów realizuje kodowanie stratne.