Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

W branży dźwiękowej bardzo łatwo pomylić różne formaty plików, zwłaszcza jeśli nie śledzi się na bieżąco zmian technologicznych. AIFF i WAV to typowe formaty bezstratne – zapisują dźwięk w formie nieskompresowanej lub z kompresją bez strat jakości. Stosowane są głównie w profesjonalnych zastosowaniach, gdzie liczy się pełna zgodność z oryginałem, np. w studiach nagrań, postprodukcji czy archiwizacji. W praktyce oznacza to duże rozmiary plików, ale za to pełną kontrolę nad detalami dźwięku. ALAC to format bezstratny od Apple, który pozwala zmniejszyć objętość pliku bez utraty jakiejkolwiek informacji audio – tu znowu, każda próba przywrócenia oryginalnego dźwięku skutkuje identycznym sygnałem, co wejściowy. Z mojego doświadczenia, osoby uczące się o plikach audio często zakładają, że każdy format kompresujący dane jest stratny, ale nie jest to prawda. Większość problemów wynika z mylenia kodowania stratnego (np. AAC, MP3, OGG) z bezstratnym (np. FLAC, ALAC). AAC jest przykładem kodeka stratnego, używa zaawansowanych algorytmów psychoakustycznych do wycinania tych częstotliwości, które teoretycznie są dla słuchacza zbędne. Dlatego też pliki są mniejsze, a jakość pozostaje akceptowalna. Przypisywanie stratności takim formatom jak AIFF, WAV czy ALAC to częsty błąd wynikający z uproszczeń lub niewiedzy. W realnych zastosowaniach dobrze wiedzieć, kiedy warto wybrać kompresję stratną, a kiedy bezstratną – wszystko zależy od priorytetów: przestrzeni na dysku, jakości czy kompatybilności z urządzeniami.