Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Różne typy korektorów mają swoje specyficzne zastosowania i łatwo się pomylić, bo nazwy bywają mylące. Graphic EQ, czyli korektor graficzny, daje możliwość manipulowania określonymi pasmami częstotliwości za pomocą suwaków, ale wszystko robisz ręcznie. Tu nie ma żadnej automatyki – po prostu przesuwasz „suwaczki”, żeby zmienić charakter brzmienia, najczęściej na systemach nagłośnieniowych czy w szybkim korygowaniu dźwięku w salach koncertowych. Dynamic EQ z kolei łączy cechy korektora i procesora dynamiki – działa tylko na wybranych częstotliwościach, ale w zależności od poziomu sygnału, czyli np. podbija lub ścina pasmo tylko wtedy, gdy coś się „przebija”. To jest super przy miksowaniu wokali lub instrumentów, gdy jakieś częstotliwości są nieprzyjemnie głośne tylko w niektórych momentach, ale on nie analizuje innego nagrania i nie dopasowuje automatycznie kształtu EQ do wzorca. Ostatni, Paragraphic EQ, to taki trochę graficzny, trochę parametryczny – możesz wybierać konkretne pasma, regulować ich szerokość i charakterystykę, ale znowu: wszystko ustawia się manualnie, nie ma tam funkcji porównywania do wzorca. Moim zdaniem najczęstszy błąd myślowy tutaj to utożsamianie zaawansowanych możliwości regulacji dźwięku z automatyzacją – tymczasem tylko Matching EQ daje opcję dopasowania się do innego nagrania, co jest już wyższą szkołą jazdy w procesie miksowania i masteringu. Dobry realizator korzysta z tych narzędzi świadomie, wiedząc, które funkcje kiedy się sprawdzają, a Matching EQ szczególnie wyróżnia się właśnie tą automatyczną analizą i dopasowaniem.