Kaseta CC, czyli Compact Cassette, to klasyczny przykład nośnika analogowego, który był bardzo popularny w XX wieku. Moim zdaniem warto wiedzieć, że taśmy magnetyczne zapisują sygnał w formie ciągłej, nie cyfrowej, co oznacza, że dźwięk jest przechowywany jako zmiany pola magnetycznego na taśmie. Dzięki temu każda zmiana natężenia dźwięku czy częstotliwości jest odwzorowana płynnie, a nie skokowo – to jest właśnie cała magia analogowego zapisu. W praktyce, kasety CC były wykorzystywane do nagrywania muzyki, audycji radiowych, a nawet danych komputerowych (choć z tym było już trochę kombinowania). Branża muzyczna przez dekady polegała na tej technologii i mimo że dziś dominuje cyfrowy zapis, w niektórych niszach – np. produkcja lo-fi czy archiwizacja starych nagrań – kasety wciąż mają swoich zwolenników. Według standardów branżowych, nośniki analogowe są bardziej podatne na zużycie i zakłócenia typu szum taśmy, ale za to mają swój niepowtarzalny, ciepły charakter dźwięku, który trudno podrobić cyfrowo. Moim zdaniem warto rozumieć różnice – bo to podstawa w pracy z dowolnymi archiwami lub przy digitalizacji starych nagrań. Warto też pamiętać, że kasety CC nie musiały posiadać żadnych złożonych mechanizmów korekcji błędów, bo zapis analogowy tolerował drobne zakłócenia bez dramatycznej utraty jakości.
Wybór nośników takich jak płyta CD, płyta DVD czy kaseta DAT jako nośników analogowych wynika często z mylnego utożsamiania starych technologii z technologiami analogowymi. Jednak każda z tych technologii opiera się na cyfrowym zapisie informacji. Płyta CD oraz DVD wykorzystują laser do odczytu i zapisu danych w postaci binarnej, co oznacza, że sygnał jest zapisywany i odczytywany w formie zer i jedynek – to esencja zapisu cyfrowego. Pomimo tego, że dźwięk zapisany na płycie CD może brzmieć bardzo naturalnie, jest on przetwarzany przez przetwornik analogowo-cyfrowy i zapisany w postaci próbek cyfrowych według standardu Red Book (Audio CD) lub innych, zaawansowanych formatów na DVD. Kaseta DAT (Digital Audio Tape) pomimo podobieństwa wizualnego do klasycznych nośników taśmowych, również bazuje na zapisie cyfrowym – dźwięk jest zamieniany na ciągi bitów, co pozwala na większą odporność na zakłócenia i łatwiejszą obróbkę materiału. Typowym błędem jest sądzenie, że wszystkie nośniki z lat 80. i 90. są analogowe – w rzeczywistości przełom cyfrowy nastąpił właśnie w tym czasie i większość nowych formatów powstałych po tradycyjnej kasecie CC to już nośniki cyfrowe. Praktyka branżowa jasno rozróżnia oba typy: analogowy zapis polega na ciągłej zmianie fizycznego parametru medium (np. pola magnetycznego na taśmie), podczas gdy zapis cyfrowy to operacje na dyskretnych wartościach, które można łatwo kopiować i przetwarzać bez utraty jakości. Rozumienie tej różnicy ma kluczowe znaczenie przy pracy z archiwami, digitalizacją i konserwacją mediów – niewłaściwe rozpoznanie typu nośnika może prowadzić do zastosowania nieodpowiednich technik odczytu lub konserwacji.