Ścieżka AUDIO to absolutna podstawa, jeśli chodzi o nagrywanie dźwięku w dowolnym programie DAW, takim jak Cubase, Ableton Live czy Pro Tools. To właśnie ten typ ścieżki jest zoptymalizowany do przyjmowania sygnału z mikrofonu, instrumentu lub innego urządzenia audio. W praktyce, kiedy chcesz nagrać wokal, gitarę albo nawet perkusję elektroniczną wychodzącą jako sygnał audio, musisz dodać ścieżkę audio i odpowiednio ją uzbroić (uzbrojenie do nagrywania to typowy krok – ikonka 'R' albo 'Record'). Umożliwia to przechwycenie analogowego lub cyfrowego sygnału i zapisanie go bezpośrednio do projektu – na waveforms, z możliwością dalszej edycji, efektów czy miksowania. Przemysł muzyczny od lat korzysta z tego standardu; praktycznie każda sesja studyjna opiera się właśnie na ścieżkach audio, nawet jeśli w aranżu dominuje elektronika. Zwróć uwagę, że ścieżki audio można później swobodnie edytować: ciąć, przesuwać, nakładać efekty, a także eksportować do różnych formatów. Moim zdaniem, umiejętność pracy z tym typem ścieżki to fundament dla każdego, kto chce poważnie myśleć o produkcji muzycznej – bez tego nie nagrasz ani wokalu, ani rzeczywistego instrumentu, niezależnie od wybranego DAW.
Wybór innego typu ścieżki niż AUDIO często wynika z nieporozumień dotyczących roli poszczególnych torów w środowisku DAW. Ścieżka MIDI wbrew pozorom nie służy do nagrywania fizycznych dźwięków – jej zadaniem jest rejestrowanie komunikatów sterujących, takich jak wysokość nuty, długość trwania czy dynamika, które następnie uruchamiają instrumenty wirtualne albo sprzętowe syntezatory. Nagranie dźwięku, np. głosu czy gitary, przez MIDI jest niemożliwe, bo MIDI nie przenosi sygnału audio, tylko dane sterujące. Z kolei ścieżka VIDEO obsługuje materiał wideo w sesji – jest bardzo przydatna przy postprodukcji filmowej, podkładaniu efektów dźwiękowych do obrazu albo montażu teledysków, ale nie umożliwia nagrywania żadnych sygnałów audio ani MIDI. MASTER natomiast to tak naprawdę główny sumator miksu, który zbiera wszystkie sygnały z innych ścieżek i pozwala na końcowe przetwarzanie, np. mastering czy eksport całego utworu – nie możemy go jednak wybrać do nagrania pojedynczego źródła dźwięku. Częstym błędem jest mylenie ścieżki MIDI z audio, szczególnie jeśli ktoś pracuje dużo z syntezatorami albo kontrolerami klawiaturowymi, ale w praktyce każdy DAW wymaga wyraźnego rozróżnienia: audio to nagrywanie dźwięku, MIDI – danych sterujących. Ignorowanie tej różnicy może prowadzić do frustracji, bo mimo aktywowania nagrania na ścieżce MIDI nie uzyskamy nagrania gitary czy mikrofonu. Myślę, że warto wyrobić sobie nawyk sprawdzania, jaki typ ścieżki jest potrzebny do danego zadania, bo to kluczowa kompetencja w pracy z DAW – nawet profesjonaliści czasem się tu potrafią pogubić, zwłaszcza gdy projekt robi się złożony. W sumie, wybierając cokolwiek innego niż AUDIO, po prostu nie zarejestrujesz realnego dźwięku, niezależnie od sprzętu czy programu.