Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Wiele osób uważa, że zakresy 48 kHz, 96 kHz czy nawet 192 kHz to maksimum, jakie da się wycisnąć z nowoczesnych interfejsów audio, bo są to wartości bardzo często spotykane w codziennej pracy z dźwiękiem. Jednak branża rozwija się bardzo szybko i coraz częściej na rynku pojawiają się interfejsy, które obsługują próbkowanie aż do 384 kHz. Myślę, że częsty błąd to utożsamianie standardów używanych w studiu (np. 48 kHz w produkcji wideo albo 44,1 kHz na CD) z faktycznymi możliwościami sprzętu – a przecież interfejsy często oferują dużo wyższe wartości, żeby zapewnić rezerwę jakościową, szczególnie w kontekście profesjonalnej rejestracji czy zaawansowanej postprodukcji. Warto pamiętać, że wyższa częstotliwość próbkowania nie zawsze oznacza lepsze brzmienie dla ludzkiego ucha, bo po przekroczeniu pewnej granicy różnice są minimalne lub wręcz niesłyszalne, ale chodzi tu o techniczne możliwości i elastyczność pracy. Osobiście spotkałem się z przekonaniem, że 192 kHz to już „kosmos” i nikt więcej nie potrzebuje, ale coraz więcej interfejsów, szczególnie tych przeznaczonych dla wymagających użytkowników, pozwala na 384 kHz. To nie jest jeszcze nowy standard rynkowy, tylko raczej opcja dla tych, którzy chcą nagrywać w najwyższej możliwej rozdzielczości – np. do archiwizacji materiałów albo eksperymentów dźwiękowych. Takie wartości są już w normach AES i innych organizacji branżowych, choć w praktyce wystarczają mniejsze próbkowania. Chociaż więc 48, 96 i 192 kHz są najbardziej wykorzystywane, to nie odpowiadają współczesnym możliwościom sprzętu na najwyższym poziomie. Sugerowanie się tylko najpopularniejszymi ustawieniami prowadzi do błędnego przekonania o ograniczeniach technologicznych, które w rzeczywistości są znacznie szersze.