Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Wiele osób myli pojęcia związane z rozpiętością dynamiczną, poziomami sygnału i praktyką masteringu. Często wydaje się, że im bliżej zera dBFS znajduje się poziom szczytowy nagrania, tym bardziej jest ono „wyżyłowane” i mniej dynamiczne. W rzeczywistości jest odwrotnie – nagrania, których szczyty sięgają -0,3 dBFS czy -3 dBFS, mają potencjalnie większą rozpiętość dynamiczną, bo zostawiają miejsce na ciche fragmenty, a jednocześnie pozwalają na obecność głośnych szczytów. W praktyce, jeśli sygnał dociera tylko do -0,3 dBFS, może być bardzo dynamiczny, jeśli nie był przesadnie kompresowany – wszystko zależy od tego, jak wygląda przebieg w czasie, a nie wyłącznie od samego szczytu. Z drugiej strony, gdy poziom szczytowy jest ustawiony znacznie niżej, jak np. -12 dBFS, to znak, że cały materiał został zrównany do niższego poziomu, bardzo często poprzez silną kompresję, co skutkuje zmniejszeniem rozpiętości dynamicznej. Typowym błędem jest też utożsamianie wysokiego poziomu szczytowego z małą dynamiką – to nie do końca tak działa. W branży audio kluczowe jest zrozumienie, że rozpiętość dynamiczna zależy głównie od różnicy pomiędzy cichymi i głośnymi fragmentami, a nie od samego absolutnego poziomu szczytowego. W muzyce poważnej czy jazzowej często zostawia się szczyty bliżej zera, bo zależy twórcom na szerokiej dynamice – ciche fragmenty są naprawdę ciche, a głośne potrafią mocno zaskoczyć. Z mojej perspektywy, dobre praktyki zalecają nie tylko pilnowanie poziomów szczytowych (żeby nie przesterować sygnału), ale także świadomą pracę nad zachowaniem naturalnej dynamiki, bo to ona daje muzyce życie i emocje. Przy masteringu do radia czy podcastów czasem trzeba pójść na kompromis, kompresując materiał i ustawiając szczyty niżej, ale zawsze warto wiedzieć, dlaczego się to robi.