Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Często myli się pojęcia związane z normalizacją dźwięku, zwłaszcza jeśli chodzi o różnicę między poziomem szczytowym a średnim (RMS). Wielu początkujących sądzi, że normalizacja polega na podnoszeniu lub obniżaniu poziomu sygnału o określoną wartość decybeli, na przykład o 3 dB – ale to mylne uproszczenie. Takie operacje są typowe przy ręcznej regulacji gainu, a nie przy właściwej normalizacji, gdzie chodzi o automatyczne dopasowanie względem konkretnego punktu odniesienia. Kolejnym często spotykanym błędem jest przekonanie, że normalizacja to wyrównywanie poziomu średniego (RMS) do 0 dBFS – praktycznie nie ma to sensu w cyfrowym audio, bo większość nagrań z RMS na 0 dBFS byłaby kompletnie przesterowana i zupełnie nienaturalna, a dodatkowo taka normalizacja technicznie nie jest standardem w żadnym profesjonalnym DAW-ie. Wreszcie, obniżanie szczytowego poziomu nagrania o stałą wartość (np. o 3 dB) to po prostu ściszanie całości, a nie proces normalizacji według szczytów – nie gwarantuje to przecież, że uzyskamy maksymalny możliwy poziom, tylko przesuniemy wszystko trochę w dół, co nie jest celem normalizacji. Branżowe standardy, zwłaszcza w masteringu czy produkcji podcastów, jasno wskazują, że normalizacja peakowa to wyrównanie tak, by najgłośniejszy fragment osiągnął określony poziom (najczęściej 0 dBFS lub nieco niżej – np. -1 dBFS dla bezpieczeństwa w streamingu). Wszystkie inne podejścia mogą prowadzić do zbyt cichych, przesterowanych lub dziwnie brzmiących nagrań. Moim zdaniem, rozumienie tej różnicy to klucz do świadomej pracy z audio i uniknięcia typowych pułapek początkujących realizatorów.