Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Wiele osób, zwłaszcza na początku swojej przygody z realizacją dźwięku, może pomylić różne pojęcia związane z poziomami sygnału i ich normalizacją. Częsty błąd polega na utożsamianiu normalizacji z obniżeniem poziomu, co zupełnie mija się z istotą tej operacji. Normalizacja szczytowa nie polega na obniżaniu czegokolwiek – ani średniego, ani szczytowego poziomu – tylko na podnoszeniu całego sygnału tak, by najwyższy jego punkt zrównał się z ustalonym maksimum, najczęściej 0 dBFS. To zabezpiecza przed przesterowaniem na etapie dalszej produkcji, ale jednocześnie nie zmienia proporcji między głośniejszymi a cichszymi fragmentami nagrania. Błąd polegający na myśleniu, że chodzi o średni poziom, wynika z zamieszania między normalizacją szczytową, a tzw. normalizacją RMS albo loudness normalization, gdzie rzeczywiście patrzy się na poziom średni (czyli RMS albo LUFS). Jednak ta metoda nie dotyczy peak normalization, a raczej zaawansowanych procesów masteringowych, gdzie chodzi o percepcyjną głośność nagrania. Z kolei samo obniżanie poziomu – czy to szczytowego, czy średniego – nie ma nic wspólnego z normalizacją, bo ta operacja zawsze dąży do maksymalnego wykorzystania dostępnej dynamiki bez przekraczania granicy przesterowania. W praktyce, niewłaściwe rozumienie tych procesów może prowadzić do materiału, który będzie za cichy lub nierówno brzmiący na tle innych nagrań. Moim zdaniem warto od razu zrozumieć, że normalizacja szczytowa to mechaniczne ustawienie najwyższego piku na określonym poziomie, zwykle 0 dBFS, zgodnie ze standardami branżowymi i możliwościami systemu cyfrowego. Nie wpływa to na odczuwalną głośność, a tylko na maksymalny poziom sygnału. Wybierając tę opcję, mamy pewność, że nie przekroczymy cyfrowego limitu, ale warto pamiętać, że percepcyjna głośność może się nadal różnić między nagraniami.