Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Wiele osób myli różne typy normalizacji, szczególnie gdy chodzi o różnicę między szczytową (peak) a średnią (RMS/LUFS). Obniżenie poziomu nagrania o 3 dB – czy to średniego, czy szczytowego – nie jest w ogóle normalizacją, tylko statycznym zmniejszeniem głośności. To po prostu przesunięcie całego sygnału w dół, bez odniesienia do jakiejkolwiek wartości referencyjnej, więc nie rozwiązuje problemu wyrównania potencjału głośności nagrań. Jeszcze większym nieporozumieniem jest podniesienie poziomu nagrania tak, aby średnia wartość osiągnęła 0 dBFS. W praktyce, gdybyśmy podnieśli średni poziom RMS czy LUFS do 0 dBFS, to każdy, nawet umiarkowany pik, przebiłby sufit cyfrowy, wprowadzając fatalne przesterowania cyfrowe. Dla porównania, w broadcastingu czy na platformach typu Spotify, średnia głośność (LUFS) jest ustawiana dużo niżej, np. na -14 LUFS. To pokazuje, jak bardzo niebezpieczne byłoby celowanie w 0 dBFS jako wartość średnią – to się po prostu nie robi z powodów technicznych. Typowym błędem myślowym jest też mylenie normalizacji z kompresją – normalizacja szczytowa nie zmienia dynamiki, czyli różnicy między cichymi a głośnymi fragmentami, po prostu podnosi wszystko tak, żeby najwyższy moment dotykał 0 dBFS. Kompresja to zupełnie inny proces, mający na celu wyrównanie poziomów w sygnale. Wiele osób intuicyjnie zakłada, że celem normalizacji jest podciągnięcie całości do maksimum, ale bez uwzględnienia konkretnego typu normalizacji (szczytowa kontra średnia) można się szybko pogubić. W branży audio przyjmuje się, że normalizacja szczytowa służy tylko do szybkiego wyrównania poziomów wyjściowych, a nie do zarządzania głośnością odbieraną przez słuchacza. Prawidłowe rozróżnienie tych procesów to absolutna podstawa przy pracy z dźwiękiem cyfrowym.