Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Wybierając poziom normalizacji dźwięku niższy niż -0,3 dBFS, można łatwo wpaść w pułapkę niezrozumienia, czym jest headroom i jak działa cyfrowa skala dBFS. Warto pamiętać, że -18 dBFS i -12 dBFS to raczej poziomy referencyjne używane na wcześniejszych etapach pracy z dźwiękiem, na przykład przy nagraniach wielośladowych, podczas miksu czy kalibracji sprzętu. Z mojego doświadczenia, te poziomy są stosowane po to, żeby uniknąć przesterowania, gdy jeszcze mamy dużo dynamicznej obróbki przed sobą. Jednak jeśli finalnie plik ma być już gotowy do publikacji czy dystrybucji, zbyt niska normalizacja skutkuje plikami po prostu za cichymi, a potem użytkownicy muszą mocno podkręcać głośność na swoim sprzęcie. Z kolei -6 dBFS to dość konserwatywny margines, przydatny czasem dla bardzo dynamicznych nagrań, na przykład w muzyce klasycznej, gdzie zachowanie dużego headroomu ma sens, ale w większości nowoczesnych produkcji to już zdecydowanie za dużo. Często spotykam się z mylnym przekonaniem, że bezpieczniej jest zawsze robić duży zapas, ale to prowadzi do problemów z konkurencyjnością głośności lub nawet do odrzucenia materiału przez dystrybutorów cyfrowych. W branżowych wytycznych (np. EBU R128 czy AES) rekomenduje się normalizację końcową bardzo blisko zera, z minimalnym marginesem 0,1–0,3 dBFS. Moim zdaniem, wybierając niższe wartości, traci się to, co najważniejsze w cyfrowym audio – maksymalną jakość i optymalne wykorzystanie potencjału sygnału. To taki częsty błąd logiczny: „im dalej od zera, tym bezpieczniej”, a prawda jest taka, że przy dobrze przygotowanych plikach z normalizacją do -0,3 dBFS zachowasz i jakość, i bezpieczeństwo.