Pendrive to zdecydowanie najpopularniejszy nośnik danych, który podłączamy bezpośrednio do portu USB w komputerze. Często spotyka się go w szkołach, biurach, a nawet na uczelniach, gdzie szybko można przenosić pliki między różnymi urządzeniami. Od strony technicznej pendrive’y działają w oparciu o standard USB (najczęściej USB 2.0, ale coraz częściej także 3.0 i 3.1, które są jeszcze szybsze). Zaletą jest to, że nie wymagają żadnych dodatkowych adapterów, instalowania sterowników czy zewnętrznego zasilania – praktycznie każdy komputer z portem USB po prostu je wykrywa. Moim zdaniem trudno dziś wyobrazić sobie szybką wymianę danych bez pendrive’a, zwłaszcza w sytuacjach, gdy chmura nie wchodzi w grę (np. brak internetu, ograniczenia bezpieczeństwa). Warto pamiętać, że pendrive nie tylko służy do przenoszenia dokumentów czy zdjęć – można z niego uruchomić system (bootowalny pendrive), a nawet zainstalować oprogramowanie naprawcze do komputerów. W branży IT uznaje się, że to jedno z najprostszych i najbardziej niezawodnych narzędzi do transferu danych w fizycznej formie. Oczywiście, bezpieczeństwo danych tu też jest kluczowe, bo łatwo go zgubić – warto rozważyć szyfrowanie informacji na pendrive’ach, co jest coraz częściej stosowaną praktyką w firmach. Z mojego doświadczenia wynika, że pendrive’y są niezastąpione tam, gdzie liczy się czas i wygoda, a przy tym są wyjątkowo uniwersalne – komputery, telewizory, a nawet radia samochodowe potrafią je obsłużyć.
Wiele osób myli różne rodzaje nośników danych, bo faktycznie jest ich całkiem sporo i na pierwszy rzut oka mogą się wydawać podobne. Karta CF (Compact Flash) była dawniej wykorzystywana głównie w profesjonalnych aparatach cyfrowych oraz niektórych urządzeniach przemysłowych – jej złącze jest zupełnie inne niż USB i wymaga specjalnych czytników, które nie są standardowo wbudowane w komputery. Karta SD, z kolei, to nośnik bardzo popularny w aparatach cyfrowych, telefonach czy kamerach, ale sama karta SD nie ma wbudowanego interfejsu USB – potrzebuje czytnika SD, aby podłączyć ją do portu USB komputera. Memory Stick natomiast to format stworzony przez Sony, używany głównie w ich własnych urządzeniach, na przykład starszych aparatach czy konsolach PSP, również nie podłączymy jej bezpośrednio do komputera przez USB bez odpowiedniego adaptera. W praktyce, tylko pendrive ma fabrycznie wbudowaną końcówkę USB typu A, którą można od razu włożyć do dowolnego portu USB – to jest podstawowa cecha tego nośnika. Zdarza się, że ktoś wybiera inne odpowiedzi, bo myśli o różnych kartach pamięci jako o uniwersalnych nośnikach, ale bezpośrednie podłączanie do USB jest unikalną cechą pendrive'a. Mylenie tych standardów często wynika z tego, że czytniki kart są powszechne, więc wydaje się, że każda karta pasuje do USB, ale to tylko dzięki pośrednim urządzeniom. W branży komputerowej kładzie się nacisk na rozróżnienie nośników ze względu na ich interfejsy i zastosowania – bo to one decydują, jak łatwo i szybko można przenosić dane między komputerami. Warto zwracać uwagę na szczegóły techniczne, żeby unikać takich pomyłek i świadomie wybierać odpowiednie narzędzia do przenoszenia plików.