Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Dużo osób daje się czasem złapać na zamieszanie z nazwami trybów automatyki w DAW, bo faktycznie brzmią one dość podobnie i łatwo się pomylić. Na przykład tryb Latch jest dość mylący, bo umożliwia nagrywanie nowych zmian automatyki – jak tylko dotkniesz danego parametru, DAW zaczyna go nagrywać i tak już zostaje do końca odtwarzania, aż puszczasz przycisk myszy czy sprzętowy kontroler. To jest fajne przy ręcznym rysowaniu automatyki, ale zupełnie nie nadaje się do zwykłego odtwarzania tego, co już zostało nagrane, bo możesz przez przypadek coś zmienić. Z kolei tryb Write jest dość "agresywny", jeśli chodzi o nagrywanie automatyki – każde ruszenie suwakiem czy pokrętłem od razu nadpisuje wszystkie dotychczasowe dane, więc często używa się go tylko wtedy, gdy świadomie chcesz zapisać nową krzywą od zera. Z mojego doświadczenia to raczej tryb dla tych, którzy wiedzą, że chcą zacząć automatyzację od początku, a nie tylko odsłuchiwać stary zapis. Tryb Touch natomiast pozwala na dokonywanie zmian w automatyce tylko wtedy, gdy faktycznie trzymasz kontroler – jak go puszczasz, wraca do poprzedniej wartości. To może być przydatne do drobnych korekt, ale nadal nie jest to tryb do zwykłego odtwarzania automatyki bez ryzyka nadpisania jej. W praktyce, jeśli zależy Ci na tym, żeby DAW trzymał się sztywno zapisanych wcześniej ruchów automatyki i nic nie było przypadkiem zmieniane, to tylko tryb Read wchodzi w grę. Takie pomyłki wynikają często z tego, że użytkownicy nie sprawdzają, który tryb jest aktywny przed odtwarzaniem projektu, co potem prowadzi do niezamierzonych zmian. Najlepszą branżową praktyką jest właśnie trzymanie ścieżek w trybie Read po zakończeniu pracy nad automatyką – tak jest bezpieczniej i masz pewność, że miks brzmi dokładnie tak, jak sobie zaplanowałeś.