Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Podczas analizowania procesu produkcji słuchowiska radiowego łatwo się pomylić, bo określenia dotyczące mikserów bywały używane zamiennie, a w praktyce każdy z nich ma zupełnie inne zastosowanie. Mikser emisyjny kojarzy się z radiem, bo rzeczywiście odpowiada za zarządzanie sygnałem podczas emisji na żywo – to on przepuszcza dźwięk do nadajnika lub do streamu internetowego, ewentualnie pozwala na szybkie podmiany źródeł dźwięku w trakcie wejść antenowych. Jednak w przypadku produkcji słuchowiska, czyli nagrań realizowanych wcześniej w kontrolowanych warunkach, taki mikser byłby niepotrzebny i ograniczałby możliwości twórcze. Mikser monitorowy z kolei stosuje się głównie podczas koncertów oraz w sytuacjach, gdzie różni wykonawcy muszą słyszeć siebie na scenie według własnych preferencji – to zupełnie inna sytuacja niż nagranie studyjne, gdzie kluczowe są zaawansowane opcje miksowania i edycji, a nie indywidualny podsłuch. Z kolei mikser nagłośnieniowy to urządzenie stosowane w technice live, na przykład do nagłośnienia koncertów, spektakli czy eventów plenerowych – zapewnia równomierne rozprowadzenie dźwięku na widownię, ale nie dysponuje funkcjami wymaganymi w profesjonalnej rejestracji i produkcji audio. Przekonanie, że którykolwiek z tych mikserów nada się do dokumentacji produkcji słuchowiska, to jeden z typowych błędów wynikających z mylenia środowisk pracy: studio to miejsce, gdzie liczy się detal, możliwość pracy z wieloma ścieżkami i efektami oraz precyzyjna kontrola nad każdym elementem miksu. Standardy branżowe wyraźnie wskazują, że dokumentację techniczną słuchowiska buduje się w oparciu o mikser studyjny, bo tylko on spełnia wszystkie wymogi produkcji radiofonicznej. Z mojego doświadczenia wynika, że taki błąd wynika najczęściej z powierzchownego rozumienia tematu i nieznajomości praktycznych zastosowań tych urządzeń – warto więc zawsze patrzeć na kontekst produkcyjny i realne potrzeby danego projektu.