Nośnik MD, czyli MiniDisc, to właśnie przykład płyty magnetooptycznej o średnicy 3,5 cala, która była wykorzystywana głównie do zapisu i odtwarzania materiału muzycznego. Ta technologia powstała w latach 90. XX wieku i przez pewien czas była dość popularna zwłaszcza w środowiskach profesjonalnych oraz wśród entuzjastów audio ze względu na możliwość wielokrotnego zapisu i kasowania danych. Z mojego doświadczenia, MiniDisc był czymś naprawdę przełomowym na tle innych rozwiązań wtedy dostępnych – pozwalał na szybki dostęp do nagrań, łatwe katalogowanie i stosunkowo długą żywotność w porównaniu do kaset magnetofonowych. Co ciekawe, płyta MD łączyła cechy nośników optycznych i magnetycznych: dane były zapisywane za pomocą lasera (jak w CD), ale także z wykorzystaniem pola magnetycznego, stąd określenie „magnetooptyczny”. Takie rozwiązanie dawało lepszą odporność na uszkodzenia mechaniczne i umożliwiało wielokrotne nadpisywanie danych, co było wtedy rzadkością. Moim zdaniem, choć dziś ten format jest już niszowy, z punktu widzenia archiwizacji czy szybkiego nagrywania muzyki w terenie, MiniDisc dawał niesamowitą elastyczność i prostotę obsługi. Standardy branżowe jasno definiowały ten nośnik właśnie do takich zastosowań, co można znaleźć w dokumentacji technicznej Sony oraz w historycznych zestawieniach formatów audio. W praktyce, jeśli chodzi o kopiowanie muzyki na płycie 3,5 cala o zapisie magnetooptycznym, MD pozostaje jedynym sensownym wyborem.
Wybór innego nośnika niż MiniDisc do zapisu materiału muzycznego na płycie 3,5 cala o zapisie magnetooptycznym wynika najczęściej z mylenia różnych formatów optycznych i magnetooptycznych. Na przykład, płyty BR (Blu-ray) i DVD, mimo że są wykorzystywane do przechowywania dużych ilości danych, w ogóle nie funkcjonują jako nośniki magnetooptyczne – to czysto optyczne technologie, opierające się wyłącznie na zapisie oraz odczycie za pomocą lasera, bez udziału pola magnetycznego. Ich rozmiary to standardowo 12 cm, czyli około 4,7 cala, więc nawet pod względem fizycznym nie pasują do podanych kryteriów pytania. Podobnie jest z płytami CD – one również występują w rozmiarze 12 cm i należą do grupy nośników optycznych, a nie magnetooptycznych. Często można spotkać się z przekonaniem, że płyty CD czy DVD mogą być zapisywane wielokrotnie, ale w rzeczywistości wielokrotny zapis dostępny jest tylko w specjalnych wariantach (np. CD-RW, DVD-RW), i nawet wtedy nie wykorzystuje się w nich technologii magnetooptycznej. Błąd pojawia się też przy interpretacji skrótów: BR kojarzy się z nowoczesnością, ale dotyczy zupełnie innej generacji mediów niż MD. W praktyce, dobre rozeznanie w standardach i specyfikacjach technicznych pozwala uniknąć takich pomyłek – warto sprawdzać nie tylko nazwę, ale też mechanizm działania i podstawowe cechy fizyczne danego nośnika. Najbardziej mylące jest chyba to, że wszystkie te formaty mają podobne zastosowania, ale różnią się technologią zapisu. MiniDisc był jedynym popularnym, szeroko dostępnym nośnikiem magnetooptycznym o wielkości 3,5 cala, który faktycznie służył do zapisu muzyki, dlatego tylko ta odpowiedź spełnia wszystkie wymagania pytania.