Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Wiele osób przy wypełnianiu formularza zgrania audio utożsamia temat głównie z wyborem kodeka, ilością ścieżek dźwiękowych czy typem pliku i, szczerze mówiąc, łatwo wpaść w taką pułapkę. W praktyce branżowej, szczególnie w kontekście dźwięku wielokanałowego, te elementy są ważne, ale mają charakter wtórny wobec kluczowego parametru, jakim jest nazwa formatu danych audio. Kodek określa sposób kompresji lub dekompresji dźwięku – czyli odpowiada za to, jak dźwięk jest kodowany i odczytywany pod względem technicznym. Natomiast standardy dźwięku wielokanałowego, takie jak np. 5.1 czy 7.1, odnoszą się do ułożenia kanałów w pliku, a nie do samej metody kodowania. Z kolei ilość ścieżek dźwiękowych to tylko liczba kanałów – ważna przy miksie, ale dopiero w kontekście formatu danych audio nabiera ona rzeczywistego znaczenia (bo na przykład WAV obsługuje różną liczbę ścieżek, a MP3 – nie). Format pliku zaś bywa mylony z formatem danych audio: można mieć plik .wav, który nie spełnia wymagań np. Dolby Atmos, jeśli nie jest zgodny ze specyfikacją layoutu kanałów lub metadanych. Typowym błędem myślowym jest też traktowanie tych pojęć jako zamiennych – a są to różne, choć powiązane warstwy opisu danych. W branży filmowej czy radiowej kluczowe jest wpisanie dokładnej nazwy formatu audio, bo na tej podstawie później dobiera się narzędzia odsłuchowe, edycyjne czy archiwizacyjne. Zwróć uwagę, że kodek i format to nie to samo – nawet najlepszy kodek nie zastąpi poprawnie zdefiniowanego formatu. Z mojego doświadczenia wynika, że zamieszanie najczęściej bierze się stąd, że technologia dźwięku jest pełna podobnie brzmiących, ale znacząco różniących się pojęć. W praktyce, jeśli nazwa formatu danych audio nie zostanie prawidłowo określona, łatwo o poważne konsekwencje na etapie wymiany materiałów między studiem, klientem, a nadawcą.