Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Często spotykam się z nieporozumieniami dotyczącymi normalizacji dźwięku, zwłaszcza jeśli chodzi o to, co dokładnie jest jej celem. Wiele osób błędnie zakłada, że normalizacja wyrównuje piki nagrania do tej samej wartości. W rzeczywistości normalizacja ustawia jedynie globalny, maksymalny poziom sygnału, nie zaś poziomy poszczególnych pików w różnych miejscach nagrania. To już zadanie limiterów czy narzędzi do kompresji – one potrafią bardziej „wygładzić” nierówności w sygnale. Z drugiej strony niektórzy sądzą, że normalizacja to ustalanie minimalnego poziomu nagrania. To też nie jest prawda – minimalny poziom nie ma znaczenia, bo liczy się szczyt (peak) sygnału. Ustalanie minimalnego poziomu mogłoby prowadzić do sztucznego podnoszenia ciszy tła, co kończy się szumami i ogólnym pogorszeniem jakości. Równie często pojawia się przekonanie, że normalizacja służy do wyrównania poziomu głośności poszczególnych fragmentów nagrania. Takie działanie wymagałoby zastosowania automatyzacji głośności lub kompresji dynamiki, które są dużo bardziej zaawansowanymi procesami, analizującymi zmiany sygnału w czasie i reagującymi na nie. Normalizacja działa na całym pliku jako całości, biorąc pod uwagę tylko jego najsilniejszy fragment. Moim zdaniem to najczęstszy błąd – mylić normalizację z procesami, które wpływają na dynamikę czy głośność w poszczególnych miejscach ścieżki. Branżowe standardy, np. zalecenia EBU R128 czy AES, jasno rozdzielają te pojęcia. Podsumowując: normalizacja ustala maksymalny poziom sygnału w pliku, a nie koryguje różnic między poszczególnymi fragmentami ani nie ustawia wartości minimalnej.