Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Wielu początkujących realizatorów dźwięku utożsamia kompresję z narzędziem do zmiany barwy lub wyciszania fragmentów nagrania, co nieco rozmija się z jej głównym zastosowaniem w masteringu. Zmiana barwy wokalu, jak i barwy instrumentów, to raczej domena korekcji (equalizacji), a nie kompresji. Equalizer pozwala podbijać lub tłumić konkretne zakresy częstotliwości, przez co brzmienie staje się bardziej jasne, ciemne lub po prostu inne – natomiast kompresor skupia się na dynamice, nie na charakterystyce częstotliwościowej. Stosowanie kompresji do „wyciszenia zbyt głośnych fragmentów” jest bardziej typowe dla etapu miksu, gdzie chodzi o kontrolę pojedynczych ścieżek – w masteringu celem jest bardziej spójność całej sumy miksu oraz zwiększenie postrzeganej głośności utworu. To częsty błąd myślowy, gdy ktoś myli narzędzia służące do kontroli dynamiki z procesami typowo barwotwórczymi. W praktyce, kompresja masteringu ma zapewniać, że utwór nie będzie zbyt cichy względem innych produkcji, poradzi sobie w radio czy na streamingu, a jego dynamika będzie przyjazna dla większości słuchaczy. Oczywiście, lekki wpływ na barwę czasem wystąpi (np. przy kompresji z krótkimi czasami reakcji), ale to efekt uboczny, nie cel podstawowy. Z mojego doświadczenia wynika, że rozumienie ról poszczególnych narzędzi w procesie produkcji muzyki bardzo pomaga unikać rozczarowań na etapie gotowego mastera. Dlatego warto rozgraniczać: korekcja barwy – EQ, kontrola dynamiki/głośności – kompresja.