Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Sybilanty to specyficzna grupa głosek, które są bardzo charakterystyczne przez swoje wysokie, syczące brzmienie, jak „s”, „sz” czy „ś”. Wiele osób błędnie zakłada, że formanty tych dźwięków mogą znajdować się w niższych pasmach częstotliwości, takich jak 20–249 Hz czy 250–999 Hz. To jednak zupełnie nie ten obszar – tam rejestruje się raczej podstawowe częstotliwości dźwięku mowy, czyli na przykład ton podstawowy (F0), który jest charakterystyczny dla wysokości głosu, a nie dla artykulacji poszczególnych głosek. Z kolei zakres 1000–1999 Hz jest typowy dla niższych formantów samogłoskowych, zwłaszcza pierwszego i drugiego formantu (F1, F2), ale nie dla sybilantów. To typowy błąd, bo łatwo pomylić pojęcie formantu samogłoski z bardzo silną energią sybilantów – a one mają swój szczyt energetyczny w zdecydowanie wyższym paśmie. Pracując z analizą mowy, często widuję, że początkujący próbują wycinać sybilanty w zbyt niskich zakresach i efekt jest mizerny – syczące „s” dalej przeszkadza, bo jego energia tkwi znacznie wyżej. Standardy fonetyczne i inżynierskie jasno wskazują, że sybilanty są najbardziej wyraziste powyżej 4 kHz, a czasem nawet sięgają 12–16 kHz, dlatego profesjonalne narzędzia do de-essingu celują dokładnie w te zakresy. Rozumienie, jak rozkłada się energia różnych dźwięków mowy, jest podstawą pracy z nagraniami i analizą fonetyczną. To po prostu praktyczna rzecz, bez której trudno dobrze obrabiać lub rozpoznawać mowę.