Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Wybór innego formatu niż *.edl w kontekście zapisu informacji o montażu obrazu i dźwięku wskazuje na pewien typowy błąd w rozumieniu, jak są przechowywane decyzje montażowe w postprodukcji filmowej. Przykładowo, plik *.fls kojarzy się raczej z różnymi rodzajami plików tymczasowych lub związanych z innymi programami – na pewno nie z profesjonalnym montażem filmowym. Branża audiowizualna przez lata wypracowała standardy, które pozwalają na łatwą wymianę projektów między systemami, a *.fls po prostu w tym nie uczestniczy. Jeśli chodzi o *.ldm, to moim zdaniem takie rozszerzenie praktycznie nie funkcjonuje w żadnym aspekcie postprodukcji. Często spotykam się z tym, że ludzie szukają skrótów myślowych w nazwach plików i próbują nadawać im logiczne znaczenie, ale w tym przypadku to ślepy zaułek – *.ldm nie służy do przechowywania list montażowych. Z kolei *.oem to najczęściej odniesienie do plików związanych z producentami sprzętu (Original Equipment Manufacturer) i absolutnie nie ma zastosowania w kontekście plików decyzji montażowych. W branży filmowej istotne jest posługiwanie się odpowiednimi, sprawdzonymi formatami wymiany danych, które gwarantują zachowanie wszystkich decyzji artystycznych i technicznych między różnymi systemami – i tu bezkonkurencyjny jest właśnie *.edl. Wydaje mi się, że część osób myli pojęcia i utożsamia pliki montażowe z plikami projektu programu, a to są zupełnie różne rzeczy. Plik EDL jest uniwersalnym „językiem” dla różnych platform montażowych, podczas gdy pozostałe wymienione tu formaty nie mają z tą funkcją nic wspólnego. W praktyce warto nauczyć się rozróżniać branżowe standardy, bo to oszczędza mnóstwo czasu i nerwów podczas pracy nad większymi projektami.