Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Wiele osób myśli, że nagrywanie lub edycja w 8 czy 16 bitach to już szczyt możliwości, bo przecież przez lata taki poziom był standardem w branży audio. Jednak obecnie to raczej domena starych formatów (np. płyty CD to 16 bitów), a nie profesjonalnych zastosowań. 8-bitowy dźwięk kojarzy się dziś głównie z retro grami komputerowymi czy syntezatorami lo-fi, gdzie akceptuje się szumy i charakterystyczną ziarnistość brzmienia dla efektu stylistycznego, a nie jakości. 16 bitów natomiast, choć jeszcze do niedawna wystarczało do masteringu na CD czy domowego studia, obecnie bywa ograniczeniem, bo przy niższej rozdzielczości łatwiej o szumy kwantyzacyjne, mniejszą dynamikę i problemy przy obróbce z dużą ilością efektów. 24 bity są już szeroko stosowane w profesjonalnym nagrywaniu i miksowaniu – zyskujemy większy zakres dynamiki i swobodę pracy, ale to wciąż nie jest maksimum, jakie DAW-y potrafią przetworzyć. Z mojego doświadczenia wynika, że wiele osób zatrzymuje się na 24 bitach, bo to już 'profesjonalnie brzmi', lecz przy zaawansowanych sesjach, automatyzacjach czy korzystaniu z wielu efektów, 32 bity (szczególnie float) pozwalają uniknąć przesterowań i utraty jakości przy ekstremalnych warunkach miksu. Typowym błędem jest myślenie, że wyższa rozdzielczość nie daje wymiernych korzyści – praktyka pokazuje, że różnica jest odczuwalna szczególnie przy dynamicznych źródłach i wieloetapowej obróbce. Nowoczesne DAW są projektowane tak, by pracować właśnie w 32 bitach, bo to jest najbezpieczniejsze rozwiązanie dla zachowania pełnej jakości dźwięku, nawet jeśli ostateczna publikacja wymaga niższego formatu. Warto wiedzieć, że branżowe standardy idą w kierunku coraz wyższej precyzji, bo oczekiwania słuchaczy i użytkowników sprzętu stale rosną.