Kwalifikacja: PGF.08 - Zarządzanie kampanią reklamową

W zadaniu dotyczącym obliczenia wskaźnika rentowności reklamy pojawia się kilka błędnych koncepcji, które mogą wynikać z nieumiejętnego stosowania operatorów matematycznych oraz niewłaściwego rozumienia kolejności działań w arkuszu kalkulacyjnym. Najczęściej spotykanym nieporozumieniem jest pominięcie nawiasów, co skutkuje błędnym wykonaniem działań przez program – Excel zawsze trzyma się standardowej kolejności (najpierw mnożenie i dzielenie, potem dodawanie i odejmowanie). Formuła =B2-A2/C2 myli użytkowników, bo dzieli A2 przez C2, a dopiero potem odejmuje tę wartość od B2 – daje to zupełnie inny wynik niż zamierzone obliczenia. Takie podejście nie oddaje rzeczywistego przyrostu sprzedaży względem poniesionych kosztów. Z kolei próby skorzystania z zapisów typu =C2:B2-A2 albo =C2:(A2-B2) są w ogóle niezgodne z zasadami składni Excela. Użycie dwukropka sugeruje zakres komórek, a tu chodzi o pojedyncze wartości i konkretne działanie matematyczne, więc takie wpisy kończą się błędem składniowym. Z mojego punktu widzenia najczęstszym błędem jest pośpiech i automatyczne kopiowanie wzorów bez ich zrozumienia. W praktyce bardzo ważne jest, żeby przed wpisaniem formuły dokładnie przeanalizować, co właściwie chcesz policzyć – czy operujesz na wzroście wartości sprzedaży (czyli na różnicy), czy może próbujesz zautomatyzować działania bez uwzględnienia logiki ekonomicznej. Standardy branżowe jasno pokazują, że poprawną i sensownie zbudowaną formułą jest wyrażenie, w którym najpierw obliczysz różnicę w przychodach, a potem odniesiesz ją do poniesionych nakładów na reklamę. Każde odstępstwo od tej kolejności prowadzi do błędnych wniosków i może skutkować podjęciem nietrafionych decyzji biznesowych. Szczególnie w arkuszach kalkulacyjnych warto sprawdzać, czy wzór ma sens nie tylko matematyczny, ale też merytoryczny – bo od tego zależy, czy analiza przyniesie realną wartość dla firmy.