Kwalifikacja: PGF.08 - Zarządzanie kampanią reklamową

Wybór innego formatu niż RAW wynika często z nieporozumienia dotyczącego tego, czym właściwie są pliki zdjęciowe w fotografii cyfrowej. GIF to format stworzony głównie do prostych grafik i animacji webowych, który wykorzystuje bardzo ograniczoną paletę kolorów (do 256), przez co nie nadaje się do przechowywania zdjęć z szerokim zakresem tonalnym i precyzyjnymi szczegółami. JPG (czyli JPEG) jest natomiast najpopularniejszym formatem do codziennych zdjęć, ale stosuje kompresję stratną – oznacza to, że część danych jest permanentnie tracona, co potem ogranicza możliwości edycji i zmniejsza jakość przy intensywniejszej obróbce. TIFF z kolei jest formatem profesjonalnym, który może (ale nie musi!) przechowywać dane bez kompresji stratnej, lecz najczęściej to już są pliki po jakiejś obróbce lub konwersji, nie „surowe” dane z matrycy. Tu właśnie pojawia się typowy błąd: mylenie TIFF z RAW-em, bo oba mogą mieć wysoką jakość, ale RAW zachowuje oryginalną informację z sensora, a TIFF to już plik przetworzony, nawet jeśli bezstratny. Fotografia cyfrowa, szczególnie w zastosowaniach profesjonalnych, wymaga zrozumienia tej różnicy – tylko RAW pozwala w pełni wykorzystać potencjał aparatu, bo daje szerokie pole do edycji bez degradacji obrazu. Standardy branżowe jasno wskazują, że RAW to podstawa pracy dla każdego, kto chce później obrabiać zdjęcia i uzyskiwać optymalną jakość końcową. Dużo osób wybiera JPG lub TIFF z wygody, ale to zawsze kompromis między wygodą a jakością i możliwościami postprodukcji.