Kwalifikacja: PGF.08 - Zarządzanie kampanią reklamową

Rozpoznawanie środków stylistycznych w tekstach bywa czasem mylące, szczególnie gdy pojawiają się wyrażenia nietypowe czy zaskakujące. Częstym błędem jest mylenie oksymoronu z aliteracją – ta druga figura polega na powtarzaniu tych samych głosek na początku kolejnych wyrazów (np. „słońce świeci silnie”), co absolutnie nie występuje w sloganie „Śpiesz się powoli”. Porównanie natomiast to konstrukcja, w której zestawia się dwa zjawiska poprzez użycie słów takich jak „jak”, „niczym”, „jakby” – w analizowanym sloganie brak takiego zestawienia, bo nie pokazuje się podobieństwa, tylko sprzeczność. Często osoby uczące się analizowania tekstów utożsamiają powtórzenie z każdą formą powielania słów czy treści, ale w tym wypadku nie mamy bezpośredniej powtórki formalnej, tylko zestawienie przeciwstawnych wyrazów. Oksymoron jest unikalny, bo celowo łączy sprzeczne pojęcia, by podkreślić paradoks lub przekazać złożoną myśl w skondensowanej formie. Uważam, że umiejętność wyłapywania takich niuansów w tekstach to ważny element interpretacji literackiej i praktyki językowej, bo pozwala precyzyjnie zrozumieć, jak autor manipuluje znaczeniem dla osiągnięcia określonego efektu. Branża reklamowa i literacka ceni oksymorony za ich zdolność do pobudzania wyobraźni i pozostawania w pamięci odbiorcy. To nie przypadek, że wyrażenia oksymoroniczne często stają się sloganami – ich dwuznaczność i paradoks szybko zapadają w pamięć, co jest bardzo pożądane w skutecznej komunikacji.