Kwalifikacja: PGF.08 - Zarządzanie kampanią reklamową

Bardzo łatwo pomylić pojęcia związane z gramaturą papieru i jego powlekaniem, bo skróty są podobne i często stosowane zamiennie w codziennym języku branżowym, co niestety prowadzi do nieporozumień. Na przykład LWC (light weight coated) to papier powlekany, ale o niskiej gramaturze – najczęściej w zakresie 48–72 g/m². Stosuje się go do druku dużych nakładów, takich jak czasopisma czy katalogi, gdzie liczy się relacja jakości do ceny oraz łatwość obróbki introligatorskiej. LWU (light weight uncoated) jest jeszcze inną kategorią, bo to lekki, niepowlekany papier – zazwyczaj używany do bardzo tanich gazet czy ulotek, gdzie nie potrzeba wysokiej jakości reprodukcji kolorów. Z kolei MFC (machine finished coated) można by pomylić z HWC, bo również jest powlekany, ale w tym przypadku powłoka nakładana jest w procesie maszynowym, a gramatura zdecydowanie nie dorównuje HWC. W praktyce MFC stosuje się głównie do druku gazet, gdzie liczy się bardziej ekonomia niż prestiż czy wygląd. Najczęstszym błędem myślowym przy podejmowaniu decyzji jest utożsamianie powlekania z wysoką gramaturą albo mylenie skrótów HWC i LWC – to wynika z podobieństwa nazw. W rzeczywistości jednak tylko HWC spełnia warunki papieru wysokogramaturowego powlekanego w ujęciu handlowym. Gdy przyjrzymy się normom branżowym lub katalogom producentów, od razu widać, że wysokogramaturowe papiery powlekane są wyraźnie wyodrębnione, bo odpowiadają na inne potrzeby rynku, głównie w druku ekskluzywnych materiałów marketingowych czy luksusowych czasopism. Wybierając pozostałe opcje, można łatwo przeoczyć kluczowe różnice techniczne i funkcjonalne, które decydują o końcowym efekcie poligraficznym.