Przypisywanie produktowi właściwości zapobiegania chorobom jest zabronione zgodnie z przepisami prawa żywnościowego. Oznakowanie żywności nie może sugerować, że produkt jest w stanie zapobiegać, leczyć lub łagodzić skutki jakiejkolwiek choroby. Przykładem tego jest rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1924/2006 dotyczące informacji żywieniowych i zdrowotnych. Zgodnie z tymi regulacjami, jedynie zatwierdzone oświadczenia zdrowotne mogą być stosowane w kontekście produktów żywnościowych. W praktyce oznacza to, że producenci muszą być ostrożni, aby nie wprowadzać konsumentów w błąd, co do skutków zdrowotnych ich produktów. Dlatego ważne jest, aby oznakowanie żywności koncentrowało się na informacjach dotyczących składników, wartości odżywczych i zaleceniach dotyczących stosowania, zamiast na nieuzasadnionych właściwościach zdrowotnych.
Wprowadzenie danych identyfikacyjnych producenta na etykiecie produktu jest praktyką zgodną z obowiązującymi standardami. Informacje te są niezbędne, aby zapewnić konsumentom możliwość skontaktowania się z producentem w razie pytań lub problemów związanych z produktem. Podawanie zawartości netto produktu jest również obowiązkowe, ponieważ pozwala konsumentom na ocenę ilości nabywanego towaru oraz porównanie go z innymi produktami. Z kolei informowanie o składnikach wykorzystanych do wytworzenia produktu jest kluczowym elementem transparentności i pomocy dla konsumentów z alergiami pokarmowymi lub preferencjami dietetycznymi. Błędne wnioski dotyczące tych aspektów mogą wynikać z niewłaściwego zrozumienia przepisów regulujących oznakowanie żywności, które mają na celu ochronę konsumentów. Wszelkie oświadczenia muszą być poparte dowodami naukowymi, co jest kluczowe w kontekście marketingu żywności. Oznacza to, że producenci powinni być świadomi, że każdy element ich oznakowania musi być zgodny z regulacjami, aby uniknąć wprowadzania konsumentów w błąd, co w dłuższej perspektywie może prowadzić do utraty zaufania do marki.