Kwalifikacja: PGF.08 - Zarządzanie kampanią reklamową

W opisanym pytaniu padają terminy, które mogą wprowadzać w błąd, bo często mylimy różne style negocjacyjne i ich konsekwencje. Negocjacje miękkie polegają głównie na ustępowaniu, częstych kompromisach i skupianiu się na utrzymaniu dobrych relacji, nawet kosztem własnych interesów. W praktyce wygląda to tak, że jedna lub obie strony gotowe są pójść na ustępstwa, żeby tylko dogadać się szybko i bez konfliktów. Przy negocjacjach opartych na mediacjach pojawia się z reguły osoba trzecia, mediator, która pomaga rozwiązać spór i dąży do znalezienia wspólnego rozwiązania – to już inna kategoria, bo mediator łagodzi napięcia i zachęca do współpracy. Kompromis natomiast zakłada, że każda ze stron z czegoś rezygnuje, żeby osiągnąć porozumienie – tutaj zawsze pojawia się element ustępstw z obu stron. Typowym błędem jest zakładanie, że brak ustępstw to kompromis albo mediacja – w rzeczywistości kompromis zawsze wiąże się z jakimś wyrzeczeniem, a mediacje mają na celu znalezienie rozwiązania akceptowalnego dla obu stron. Jeśli żadna strona nie ustępuje, to nie jest to ani miękkość, ani kompromis, ani mediacja, tylko klasyczna, twarda, często konfrontacyjna gra negocjacyjna. W praktyce odróżnianie tych stylów jest kluczowe, bo błędna interpretacja intencji drugiej strony może prowadzić do poważnych nieporozumień i nawet zerwania rozmów. Z mojego punktu widzenia, warto nauczyć się rozpoznawać te style, bo każda sytuacja negocjacyjna wymaga innego podejścia, a automatyczne przypisywanie kompromisu czy mediacji każdej rozmowie to częsty, aczkolwiek kosztowny błąd.