Negocjacje miękkie charakteryzują się przede wszystkim budowaniem zaufania i pozytywnej atmosfery, co jest kluczowe w procesach, gdzie relacje między stronami są istotne. Uczestnicy takich negocjacji dążą do osiągnięcia konsensusu, co często prowadzi do ustępstw i elastyczności w podejściu do kwestii spornych. Ujawnienie dolnej granicy akceptacji pozwala na transparentność i budowanie otwartości, co sprzyja współpracy. Przykładem zastosowania negocjacji miękkich może być sytuacja, w której dwie firmy negocjują warunki współpracy. Zamiast twardo obstawać przy swoich interesach, obie strony mogą skupić się na wspólnym znalezieniu rozwiązania, które będzie satysfakcjonujące dla obu stron, co prowadzi do długotrwałych relacji biznesowych. Takie podejście jest zgodne z zasadami etyki negocjacyjnej, które podkreślają znaczenie współpracy, komunikacji i dbałości o relacje.
Negocjacje twarde to podejście, które kładzie nacisk na maksymalizację zysku jednej strony kosztem drugiej. W takim modelu często dochodzi do konfrontacji i rywalizacji, co nie sprzyja budowaniu zaufania ani pozytywnej atmosfery. Uczestnicy takich negocjacji mogą przyjmować agresywne strategie, co prowadzi do eskalacji konfliktu i utraty relacji. Rzeczowe negocjacje, z kolei, koncentrują się na argumentach i faktach, co może być skuteczne w niektórych kontekstach, ale również nie sprzyja tworzeniu atmosfery współpracy. W przypadku negocjacji rywalizacyjnych, gdzie każda strona chce wygrać jak najwięcej, często zapomina się o długoterminowych relacjach, co może prowadzić do problemów w przyszłości. Negocjacje miękkie wyróżniają się podejściem prospołecznym, które uwzględnia potrzeby obu stron, co jest kluczowe w budowaniu efektywnych i długotrwałych relacji. Ignorowanie tych zasad i przyjmowanie twardych czy rywalizacyjnych strategii może prowadzić do sytuacji, w której obie strony kończą z poczuciem porażki, a efektywność negocjacji znacząco maleje.