Kwalifikacja: BUD.23 - Wykonywanie i renowacja detali architektonicznych

W praktyce konserwatorskiej kluczowe jest dobranie metod doczyszczania do rodzaju podłoża oraz rodzaju zabrudzeń. Kazeina wapienna, choć używana szeroko jako spoiwo czy składnik zapraw, nie nadaje się do mechanicznego czyszczenia pobiał, bo może wprowadzić zbyt dużo wilgoci lub nawet doprowadzić do niepożądanych reakcji chemicznych, takich jak zasolenie czy przebarwienia. Polialkohol winylu to nowoczesny polimer, który świetnie sprawdza się jako składnik różnych konsolidantów czy zabezpieczających powłok, jednak w kontakcie z delikatnymi malowidłami na pobiałach jego aplikacja jest ryzykowna – może pozostawić film lub nawet uszkodzić warstwę malarską. Pasta z wosku i rozpuszczalników to już zupełnie inna bajka: takich preparatów używa się raczej do zabezpieczania powierzchni, a nie do ich czyszczenia. Dodatkowo rozpuszczalniki mogą rozmiękczać warstwy malarskie lub prowadzić do nieodwracalnych zmian. Bardzo łatwo tu o typowy błąd: wielu osobom wydaje się, że skoro coś jest środkiem chemicznym lub profesjonalnym produktem, to automatycznie nadaje się do wszystkiego. Tymczasem konserwacja to w dużej mierze sztuka wyboru najprostszych i najmniej inwazyjnych metod – stąd właśnie miękisz chleba żytniego, który nie wprowadza żadnych substancji obcych ani nie ryzykuje uszkodzenia, jest rozwiązaniem preferowanym przy pobiałach. Często przecenia się siłę nowoczesnych materiałów, nie doceniając prostych, skutecznych rozwiązań wypracowanych przez pokolenia konserwatorów – warto o tym pamiętać, bo to właśnie te tradycyjne metody często są zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi i zaleceniami konserwatorskimi.