Kwalifikacja: BUD.23 - Wykonywanie i renowacja detali architektonicznych

Wybór takich dodatków jak szelak, pokost czy silikon do klejenia połamanych odlewów gipsowych wynika często z przekonania, że każda substancja klejąca nada się do tego celu, jednak w praktyce bywa to zgubne podejście. Szelak to naturalna żywica, używana głównie do politurowania drewna i jako zabezpieczenie powierzchni, ale nie tworzy trwałych połączeń z gipsem – wręcz przeciwnie, ze względu na swoją strukturę jest dość krucha i nie penetruje porów materiału, przez co spoiny są słabe i podatne na uszkodzenia. Pokost to z kolei olej lniany używany powszechnie do impregnacji drewna, a nie do łączenia elementów gipsowych – nie wiąże się z gipsem, a raczej go zatłuszcza, powodując, że ewentualna spoina jest nietrwała i nieestetyczna. Silikon – chociaż popularny jako uniwersalna masa klejąco-uszczelniająca – także nie jest polecany do naprawy gipsu. W praktyce silikon nie łączy się chemicznie z gipsem, a co gorsza, elastyczność silikonu powoduje, że połączenie jest zbyt giętkie, przez co odlew może się rozchodzić pod swoim własnym ciężarem. Moim zdaniem często myli się właściwości tych substancji na zasadzie 'coś się klei – to klei wszystko', a to zupełnie nie tak działa w praktyce. W środowisku rzeźbiarzy i konserwatorów stosuje się głównie kleje na bazie kazeiny, bo tylko one tworzą trwałą, sztywną i jednocześnie lekko elastyczną spoinę, która nie zmienia koloru i nie niszczy delikatnej struktury gipsu. Dlatego takie odpowiedzi, choć teoretycznie kuszące, w praktyce zawodowej uznaje się za błędne.