Kwalifikacja: BUD.23 - Wykonywanie i renowacja detali architektonicznych

Wybór zaprawy do uzupełniania ubytków w okładzinie z piaskowca to dość newralgiczna kwestia i nie można podchodzić do tego „na oko”. Cement glinowy, choć stosowany w niektórych specjalistycznych rozwiązaniach, ma dość szybkie wiązanie i wytwarza produkty hydratacji nie do końca kompatybilne z minerałami piaskowca. Te zaprawy są bardziej kruche i mają inną rozszerzalność cieplną, co prowadzi do mikropęknięć i w konsekwencji może przyspieszyć degradację powierzchni. Cement hutniczy natomiast jest typowo wykorzystywany w betoniarstwie, tam gdzie trzeba uzyskać odporność na chemikalia lub kwaśne środowisko, ale nie oferuje stabilności fizykochemicznej wymaganej przy kontakcie z naturalnym kamieniem jak piaskowiec. Poza tym, cement hutniczy wytwarza środowisko o wysokiej alkaliczności, co często prowadzi do wykwitów solnych i powolnego niszczenia struktury kamienia. Cement pucolanowy brzmi jak dobry pomysł, bo pucolany rzeczywiście poprawiają niektóre właściwości cementów, ale trzeba pamiętać, że tras używany w cemencie trasowym jest tzw. pucolaną naturalną, bardzo dobrze przebadaną pod kątem renowacji kamienia. Pucolany syntetyczne lub popioły krzemionkowe, które często są składnikiem cementów pucolanowych, nie zawsze zapewniają odpowiednią kompatybilność z piaskowcem. Typowym błędem jest założenie, że każdy cement o obniżonej alkaliczności lub z dodatkiem pucolan będzie równie dobry – tymczasem tylko cement trasowy zapewnia długotrwałą stabilność i nie powoduje niepożądanych reakcji w strukturze piaskowca. Praktycy renowacji zabytków i konserwatorzy są zgodni: cement trasowy wygrywa w tej dziedzinie od lat i nie bez powodu.