Metoda kitowania jest odpowiednia do uzupełniania wąskich i głębokich ubytków w elementach kamiennych, ponieważ pozwala na precyzyjne wypełnienie szczelin materiałem, który ma zbliżone właściwości do oryginalnego kamienia. Kitowanie polega na stosowaniu specjalnych mas, najczęściej w postaci żywic epoksydowych lub silikonowych, które skutecznie wypełniają ubytki, a po utwardzeniu tworzą trwałe i estetyczne połączenie. Przykładem zastosowania kitowania może być renowacja zabytkowych budowli, gdzie zachowanie oryginalnego wyglądu jest kluczowe. Metoda ta jest zgodna z najlepszymi praktykami w zakresie konserwacji, które zalecają stosowanie materiałów jak najmniej inwazyjnych dla struktury oryginału. Kitowanie jest także preferowane w sytuacjach, gdzie wymagana jest odporność na czynniki atmosferyczne oraz chemiczne, co czyni je idealnym rozwiązaniem w przypadku kamienia naturalnego narażonego na szkodliwe działanie środowiska.
Flekowanie, plombowanie i torkretowanie to metody, które nie są odpowiednie do uzupełniania wąskich i głębokich ubytków w kamieniu, a ich zastosowanie może prowadzić do istotnych problemów w konserwacji. Flekowanie polega na nanoszeniu cienkowarstwowych preparatów, które mogą dobrze sprawdzać się w przypadku drobnych uszkodzeń powierzchniowych, ale nie są wystarczająco skuteczne w przypadku głębszych ubytków, gdzie wymagana jest większa objętość materiału. Plombowanie z kolei często odnosi się do stosowania materiałów o dużej gęstości, co może prowadzić do powstawania naprężeń i uszkodzeń strukturalnych w kamieniu, zwłaszcza jeśli materiał plombujący nie jest dobrze dopasowany do właściwości kamienia. Torkretowanie, polegające na aplikacji mieszanki betonowej pod ciśnieniem, jest techniką stosowaną głównie w budownictwie, ale nie nadaje się do precyzyjnych napraw w kamieniarstwie, ze względu na dużą masę i trudności w uzyskaniu estetycznego wykończenia. Wybór niewłaściwej metody może prowadzić do pogorszenia stanu technicznego obiektu oraz utraty jego wartości historycznej, co jest niezgodne z zasadami konserwacji zabytków, które kładą duży nacisk na zastosowanie właściwych technik, które nie naruszają integralności materiałów.